Δαγκώνοντας το Μεγάλο Μήλο

"I wanna wake up in a city that never sleeps...."

Με το κλασικό πλέον τραγούδι του Frank Sinatra να παίζει στα ηχεία, γυρίζω το χρόνο πίσω στο Γενάρη του 2010, όπου μια παρέα τεσσάρω φίλων, 2 ζευγαριών για την ακρίβεια, αποφάσιζε τις καλοκαιρινές τους διακοπές στην Πόλη που ποτέ δεν κοιμάται, τη Νέα Υόρκη.

Μεταξύ "τυρού και αχλαδιού" λοιπόν, οι μηχανές αναζήτησης και τα συστήματα κρατήσεων πήραν φωτιά. Είχαν προηγηθεί μέρες συζητήσεων για το πως θα πάμε και το που θα μείνουμε. Ως λογικότερος, πρότεινα κλασικές λύσεις όπως Singapore με 747 από FRA ή Air India με 777 επίσης από FRA, Air France με 380 από CDG, Uzbekistan Airways με 767 από Τασκένδη ή στην χειρότερη Islandair με 757 από KEF. Eις μάτην, όμως, δεν εισακούσθην. Έτσι, καταλήξαμε στην all time classic επιλογή από Θεσσαλονίκη, την Swiss. Θέλοντας να κάνω ένα δώρο στον εαυτό μου και στη Λένα (έτερον ήμισυ εδώ και 15 χρόνια, ναι είμαι άρρωστος το ξέρω), έκλεισα το σκέλος επιστροφής Business. Έτσι θα είχα την ευκαιρία να δοκιμάσω τα καινούρια 333 της Swiss και στην οικονομική και στην επιχειρηματική θέση (για την Πρωτη, επιφυλάσσομαι για το μέλλον). Για ξενοδοχείο καταλήξαμε στο Bentley Hotel το οποίο αποδείχτηκε Value for Money, όπως θα δούμε αργότερα.
Βιβλία αγοράστηκαν, ταξιδιωτικά περιοδικά αποδελτιώθηκαν και οι μέρες άρχισαν να κυλούν βασανιστικά ανάποδα, έως τις 2/9 οπότε και το ταξίδι ξεκίνησε.

2/9/2010 LX 1851 SKG-ZRH , A321-111 HB-IOF, SEAT 11A & 11B και LX 16 ZRH-JFK, A330-343X HB-JHH " Neuchatel" Seats 24A & 24B

Έχοντας κάνει web check in, το ραντεβού δόθηκε κλασσικά στο GOOD BYE του Hyper Hub των Βαλκανίων "ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ", για τον πρώτο καφέ της ημέρας. Αφού μαζευτήκαμε και χαχανίσαμε ολίγον τι, άφησα τους συνταξιδιώτες μου να χάνουν την ώρα τους και βγήκα να χαρώ τη δροσιά της νύχτας και τις μυρωδιές και τους ήχους της πίστας.
Επιβίβαση λοιπόν, βόλεμα στις 11Α & Β με το άπλετο seat pitch ως exit row και τελικά παογείωση από τον 34 στις 05:03 με κατεύθυνση την Ελβετική πρωτεύουσα. Περίπου 50 λεπτά αργότερα μοιράστηκε το "πρωϊνό" : Blueberry muffin, γιαούρτι βατόπμουρο και καφές (ευτυχώς όχι από μούρα). Μετά την τυπική διαδικασία καταβρόχθισης της αεροπορικής τροφής, αφέθηκα να χαζεύω έξω από το παράθυρο συνοδεία της playlist μου. Η αυγή μας πρόλαβε καθώς ετοιμαζόμασταν γαι προσγείωση στον 34 του Kloten, το οποίο μας υποδέχτηκε αγουροξυπνημένο μετά από 132 λεπτά πτήσης.
Αφού επιβεβαιώσαμε την ύπαρξη της πτήσης μας στα FIDS , οδέυσαμε για τον 3ο καφέ της ημέρας. Μιας και είχαμε περίπου 3 ώρες αναμονή, μόλις ξημέρωσε για τα καλά βγήκα παγανιά για spotting. Το observation deck άνοιγε στις 9:00, οπότε ανέβηκα στον 11ο όροφο του Parking P3, με την ελπίδα να πιάσω το 380 της SIA να προσγειώνεται. Το Ρ3 βλέπει στο "κατώφλι" του 34, αλλά δυστυχώς για μένα, οι Ελβετοί είχαν ενεργούς τον 14 για προσγειώσεις και τον 16 για απογειώσεις (το runway change στο Kloten γίνεται στις 7:00 για το noise restriction, κάτι που έμαθα αργότερα). Όπως και να έχει, πέρασα 2 ευχάριστες και spotterικά δημιουργικές ώρες, καθώς είχα τις απογειώσεις και το taxiing, οπότε και επανασυνδέθηκα με τους υπολοιπους για να κατευθυνθούμε προς τις Πύλες Ε με τη βοήθεια του skytrain που συνδέει υπόγεια το Terminal A με το Terminal E, απ' όπου αναχωρούν όλες οι διηπειρωτικές πτήσεις. Βόλεμα, τρόπος του λέγειν, στις 24Α & Β, επιβεβαίωση ότι πάμε στον σωστό προορισμό και ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ push back (καιρός ήταν από το Γενάρη το περιμέναμε). Στο δρόμο συναντήσαμε αεροπλάνα του παρόντος και κουφάρια του παρελθόντος, οπότε στις 10:18 local, αφήσαμε απαλά τον 16 με το "μεγάλο γκρίζο φτερό με την κόκκινη άκρη" (Ινδιάνικη ονομασία) να ταλαντώνεται στον ελβετικό ουρανό. Μόλις έσβησε το σήμα για τις ζώνες άρχισε το μοίρασμα του snack και μετά από κανα μισάωρο ήρθε και η ώρα του φαγητού: κοτόπουλο με σπαγγέτι και λαχανικά, σαλάτα και κέϊκ βατόμουρο (πήγε καλά η σοδειά φέτος, δεν εξηγείται αλλιώς τόσο βατόμουρο στη Swiss) συνοδεία του 2ου μπουκαλιού κρασιού και καφέ. Το IFE εξαιρετικό, με περίπου 20 ταινίες και πάμπολλα τραγούδια, σειρες και παιχνίδια (είδα το Cop out, χαζή κωμωδία με τον Bruce "Mc Tirnan" Willys ). H ώρα πέρασε με επισκέψεις στην τουαλέτα, κουβεντούλα και φωτογραφίες, ώσπου φτάνοντας πάνω από τη Βοστώνη μοιράστηκε το pre landing snack: Σαντουϊτς γαλοπούλας, παγωτό και χυμός μήλο.
Σε γενικές γραμμές, το πλήρωμα ήταν άψογο και η πτήση αψεγάδιαστη, με μόνη εξαίρεση την μπροστινή μου, μια Κενυάτισσα μεσήλικα που δε γνώριζε γρι αγγλικά (συνεννοούνταν με χαρτάκια με έτοιμες φράσεις με το πλήρωμα) που σχεδόν σε ολόκληρο το ταξίδι είχε recline κι έτσι κιε γώ σ' ολόκληρο το ταξίδι είχα νευρικότητα στο δεξί γόνατο (μπορώ κι εγώ να γίνω ενοχλητικός αν θέλω). Με τα πολλά, πιάσαμε στον 04R του JFK 474 λεπτά από τότε που αφήσαμε το Ευρωπαϊκό έδαφος. Αφού καθαρίσαμε στα γρήγορα, βαλίτσες, ασφάλεια και τελωνείο καταευθηνθήκαμε προς την έξοδο όπου μας περίμενε το SUV ποει είχα κλείσει πριν το ταξίδι. Εδώ να κάνω μια παρένθεση. Από το JFK υπάρχουν πολλοί τρόποι να πάει κάποιος στο Manhattan. Ο πιο οικονομικός και αργός (άρα και της ταλαιπωρίας) είναι να πάρει το AirTrain που περνάει απο τα Terminals και καταλήγει στο μετρό της γραμμής Α, από όπου μετά από 45 λεπτά φτάνει στο άκρο του Manhattan για να ξαναγίνει αλλαγή τρένου και μετά περπάτημα ως το ξενοδοχείο ( Συγγνώμη αλλά ΜΑΖΟΧΑΣ ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ). Άλλη επιλογή είναι το taxi που θέλει fixed τιμη $ 45 + Ταχ +Tip + Tolls. Όντας 4 άτομα με 4 βαλ.ιτσες και χειραποσκευές, θα χρειαζόμασταν 2 ταξί και πάνω από 120-130 δολλάρια στο σύνολο. Έτσι, είχα κλείσει μεταφορά με την εταιρεία Dial 7 (είχα δει σχετική αγγελία στο inflight magazine της Continental) με $68 (αμοιβή + tip + taxes +tolls ΟΛΑ μαζί) και για τους 4 μας, σε πολιτισμένο περιβάλλον (SUV με Α/C και το βασικότερο door to door).
Μετά από 50 λεπτά οδήγημα κι αφού περάσμαε έξω από το LGA ( στάμπαρα ωραία μέρη για spotting για την επόμενη φορά) φτάσαμε στο ξενοδοχείο μας, όπου μας περίμενε μια ευχάριστη έκπληξη. Λόγω πληρότητας του ξενοδοχείου, μας είχαν free upgrade σε σουϊτα (deluxe room για το άλλο ζευγάρι) στον 17ο όροφο, απ' όπου η θεα ήταν άπλετη τόσο την ημέρα όσο και τη νύχτα. Περιττό να σας πω ότι οι κουρτίνες δεν κατέβηκαν ποτέ, παρά μόνο σε "ορισμένες" στιγμές (μη γίνω και πρώτη μουρη στο youtube)
Αφού λοιπόν ξεκουραστήκαμε, πληθήκαμε και χαλαρώσαμε, βγήκαμε για την πρώτη μας βόλτα. Το κοντινό S/M μας εφοδίασε με νερά, cokes και σοκολατοπατατακιαξηρικάρπια και μπύρες καθώς και φρέσκα φρούτα για τις επόμενες μέρες. Επειδή όμως χρειαζόμασταν κανονικό φαγητό, ξεκινήσαμε για το Burger Joint (έκανα αρκετή προεργασία πριν ξεκινήσουμε , βλέπετε) το οποίο είναι καλά κρυμμένο πίσω από μια κουρτίνα στο lobby του Marriot. Καθοδόν ήρθαμε σε πρώτη επαφή με την εντυπωσιακή αρχιτεκτονική της πόλης, μια εικόνα που θα μας συνόδευε κάθε μέρα (πιάστηκε ο λαιμός μου να κοιτάω ψηλά). Χορτασμένοι από εικόνες, μυρωδιές και γεύσεις γυρίσαμε ημιθανείς στα δωμάτιά μας, όπου αφού απολαύσαμε για λίγο τη νυχτερινή κίνηση στους δρόμους και τις γέφυρες, παραδοθήκαμε πανευτυχείς στην αγκαλιά του Μορφέα.
Το πρώτο μας πρωϊνό στη Νέα Υόρκη ήταν γεγονός. Έχοντας ξεκουραστεί κάπως, το προηγούμενο βράδυ βγήκαμε προς αναζήτηση JET-A1. Στην τιμή του δωματίου δεν περιλαμβάνονταν το πρωϊνό (κόστιζε extra 16$ + φόροι + tip) οπότε είχαμε προαποφασίσει να τρώμε έξω. Ξεκινήσαμε λοιπόν για το Ellen's Sturdust Diner στο κέντρο του Broadway. Το συγκεκριμένο diner αποτελεί ένα all-time classic φαγάδικο στη Νέα Υόρκη, υπάρχει σε όλους τους ταξιδιωτικούς οδηγούς και στα περιοδικά του χώρου. Αυτό που το κάνει να ξεχωρίζει είναι η εντελώς 50s ατμόσφαιρα, το καλό φαγητό (ξεκω........με στο φαϊ και τον καφέ με το bowser για 70$ (tip & taxes included) αλλά κυρίως για το προσωπικό. Οι σερβιτόροι, κάθε λίγο παίρνουν το μικρόφωνο και δίνουν τον καλύτερό τους ευατό. Θα το ξαναεπισκεφτώ σίγουρα και την επόμενη φορά.

Με την κοιλιά γεμάτη, ξεκινήσαμε χαρούμενοι τη βόλτα μας. Είχαμε προαγοράσει τη New York City Pass (μας έκανε αρκετή οικονομία) και έχοντας αγοράσει το 7-days pass του Subway για 27& (η μονή διαδρομή κοστίζει 2,5$ !!!!) επί μια βδομάδα αλλωνίσαμε κυριολεκτικά την πόλη.
Στο πρόγραμμα είχαμε για πρώτη μέρα το Άγαλμα της Ελευθερίας . Μιας και η Τimes Square ήταν δίπλα πήραμε από κει το τρένο για το Battery Park απ' όπου φεύγουν τα καραβάκια για το Liberty & Ellis Island. Κατεβαίνοντας την Broadway κάναμε μια μικρή στάση στο εντυπωσιακό τριόροφο κατάστημα M & M , αντισταθήκαμε στον πειρασμό να πλημυρρίσουμε το μαγαζί με καραμελάκια και φύγαμε με ψώνια για τα παιδιά μας. Στην Times Square μας έπιασαν τον κ@@@@@ο κι έτσι καταλήξαμε στο Battery Park. Χάρη στη N.Y City Pass περάσαμε τις ουρες των εισητηρίων, αλλά οχι κι αυτές της ασφάλειας με αποτέλεσμα να χάσουμε το καραβάκι για 1 λεπτό και να περιμένουμε το επόμενο ( ευτυχώς τα δρομολόγια είναι κάθε 15 λεπτά , οπότε μικρό το κακό). Από το καράβι, έχει κάποιος μια κλασσική εικόνα του Manhatan(αν βοηθούσε κι ο καιρός....). Φτάνοντας στο Liberty Island καναμε μια μεγάλη βόλτα, δεν ανεβήκαμε στο άγαλμα μιας και χρειάζονταν προκράτηση των εισητηρίων, ψωνίσαμε τα απαραίτητα σουβενιρ και αφού χαλαρώσαμε αρκετά με φόντο το Manhattan, ξαναπήραμε το καράβι για το Ellis Island, που για χιλιάδες μεταναστών ήταν η μία και μοναδική τους επαφή με την Αμερική (αδιάψευστοι μάρτυρες οι εκατοντάδες βαλίτσες που άφησαν πίσω τους). Η επίσκεψη στο νησί είναι πιστέυω πιο ενδιαφέρουσα από αυτήν στο Άγαλμα, αλλά αφήνει μια πικρή γεύση με ανάμικτα συναισθήματα. Αφού ψυχοπλακωθήκαμε αρκετά, σβήσαμε τη στεναχώρια μας με μερικά hot dogs και 2-3 λίτρα coca-cola και ξαναπήραμε το παπόρο για τη στεριά. Ανηφορίζοντας για την περιχή πίσω από το Δημαρχείο με προορισμό το NYPD Museum & Store (απ' όπου αγοράστηκαν στολες και ρούχα γαι τους λεβέντες μας) πέσαμε πάνω σ΄ενα μακαβριο απομεινάρι του WTC . Πρόκειτα για τη σφαίρα που βρισκόταν στο αίθριο μεταξύ των πύργων και ξαναστήθηκε για να θυμίζει μια μαύρη στιγμή της παγκόσμιας ιστορίας. Αποτίσαμε λοιπόν έναν φόρο τιμής στο Ground Zero και καταλήξαμε για φαγητό στο Ulysses' Folk House, ένα πολύ όμορφο bar-restaurant πίσω από το Δημαρχείο. Αφού συναντήσαμε έναν επαγγελματία του είδους Zigolo οδεύσαμε προς το ξενοδοχείο μας για ολιγόωρη ανάπαυση μιας και το βράδυ είχαν σειρά το Rockefeller Center και ακολούθως βραδυνή διασκέδαση.
Μετά από μια ολιγόωρη ανάπαυση , ξεκινήσαμε για το Rockefeller Center με σκοπό να απολαύσουμε τη νυχτερινή Νέα Υόρκη από το παρατηρητήριο του 70ου ορόφου ή αλλιώς "Top of the Rock". Οι επισκέπτες σε σχέση με το διάσημο Empire είναι σαφώς λιγότεροι οπότε η επίσκεψη είναι απολαυστικότερη και η λήψη φωτογραφιών ευκολότερη. Η ταπεινή μου γνώμη είναι ότι , αν ειναι να δει κάποιος τη Ν.Υ από ψηλά ΜΟΝΟ για μια φορά, να προτιμήσει το Rock για τους παραπάνω λόγους. Η ταλαιπωρία του Empire είναι απίστευτη και το αποτέλεσμα σχεδόν το ίδιο.
Έπειτα από περίπου μια ώρα στα ψηλά, ξαναβρεθήκαμε στα χαμηλά και κλείσαμε τη βραδυά με ολόφρεσκα cupcakes από το γειτονικό Magnolia Bakery, που ναι μεν έγινε διάσημο από το Sex and the City, αλλά πιστέψτε με αξίζει 100% τη φήμη του. Δώδεκα τα μεσάνυχτα το μαγαζί ήταν γεμάτο και τα cupcakes φρεσκοψημένα (ακόμα καίγανε, οπότε φαγώθηκαν στο ξενοδοχείο προ του ύπνου-δεν έπλυνα τα δόντια ακείνο το βράδυ για να κοιμηθώ με την επίγευση της σοκολάτας στον ουρανίσκο μου !!! ).
Η 3η μέρα στη Ν.Υ. ξημέρωσε και τοπρώτο γεύμα της ημέρας το απολαύσαμε στο Le pain Quotidien απέναντι απο το Rockefeller. Τη συγκεκριμένη αλυσίδα φούρνων τη γνώρισα στο Βέλγιο, όπου για 3 μήνες έγινε το καθημερινό μου στέκι για καφέ, πρωϊνό και καταπληκτικά αρτοσκευάσματα. Με τισ λιποαποθήκες μας γεμάτες ήμασταν έτοιμοι και για πολιτιστική τροφή οπότε κινήσαμε yavas yavas για το MET (Metropolitan Museum of Art). Στο μετρό μια διαφήμηση μας γέμισε απορίες. Αν κάποιος μπορεί να βοηθήσει αυτόν τον ιερό σκοπό, ας κάνει ένα τηλέφωνο (είναι toll free άλλωστε). Το ΜΕΤ φιλοξενεί συλλογές απ'όλα τα μήκη και πλάτη της γης (Αρχαία Ελλάδα, Ρώμη, Αίγυπτο, Μεσοποταμία κλπ). Με ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρατηρήσαμε "προικισμένα" ξόανα από την Πολυνησία, ένα βραδυνό συνολάκι από την ίδια περιοχή , και τον Μπαμπούλα των παιδικών μας εφιαλτών. Το ΜΕΤ βρίσκεται από τη μια πλευρά του Central Park το οποίο διασχίσαμε για να επισκεφτούμε το Museum of Natural History το οποίο έγινε γνωστό από την την κωμωδία "Μια νύχτα στο Μουσείο". Για καλή μας τύχη ήταν μέρα κι ο Τ.Rex δε ζωντάνεψε για να μας κυνηγήσει. Η ώρα πέρασε ευχάριστα και τα καύσιμα του πρωϊνού άρχισαν να τελειώνουν. Καίγοντας "ατμούς" πήγαμε για φαγητό στον Grand Central Station προκειμένου να δοκιμάσουμε οστρακοειδή στο Oyster Bar, το οποίο για κακή μας τύχη ήταν κλειστό, οπότε καταλήξαμε για μεξικάνικο στο restaurant plaza του σταθμού, ακολουθόντας έναν πολύ .... ιδιαίτερο επιβάτη. Χορτάτοι και λίιιιιιγο ξεκούραστοι, είπαμε να χωνέψουμε διασχίζοντας την Brooklyn Bridge για να δούμε και το νυχτερινό skyline του Manhattan. Κατάκοποι πήραμε το μετρό από το Brooklyn και επιτέλους καταλήξαμε στα κρεβατάκια μας.
Την επόμενη ημέρ, μετά από ένα γενναίο πρωϊνό στο κοντινό Starbucks όπου χάρη στο δωρεάν wi-Fi επικοινωνήσαμε με την πατρίδα και σερφάραμε στον κόσμο, λίσαμε κυριολεκτικά στο Intrepid. Το παροπλισμένο αεροπλανοφόρο είναι ένας μικρός παράδεισος χάρη στη συλλογή αεροσκαφών, τα απίθανα εκθέματα στο hangar , το κόσμημα των αιθέρων το Concord και τους διάφορους εξομοιωτές. Περιττό να σας πω ότι μπήκαμε από τους πρώτους στις 10το πρωϊ και φύγαμε με το κλείσιμο στις 5 το απόγευμα. Τα βήματά μας (και το μετρό) μας οδήγησαν σιγά σιγά στην China Town όπου απολαύσαμε ένα λουκούλιο γεύμα για μόλις 80$ (tip & tax included) στο εν λόγω εστιατόριο. Δικαιωθήκαμε ακολουθόντας το ταξιδιωτικό αξίωμα "τρως καλά όπου τρων οι ντόπιοι" μιας και ήμασταν οι μόνοι Καυκάσιοι στο κατάστημα. Μιας και δεν είχαμε σταματημό, το κόψαμε ποδαράτο για το Empire State Building όπου φάγαμε καμιά ώρα για έλεγχο, ασανσέρ, ξανά έλεγχο, σκάλες, κοσμούρα, σπρώξιμο multilingual μπινελίκια για να ξαναδούμε την πόλη απο ψηλά.
Η τελευταία μας μέρα στη Ν.Υ. ξημέρωσε, τα Starbucks μα ς φιλοξένησαν για κανα δίωρο και χωριστήκαμε μέχρι το απόγευμα που θα ξαναβρισκόμασταν στο ξενοδοχείο για να πάρουμε το συμφωνημένο van από το Dial7 για το αεροδρόμιο. Το άλλο ζεύγος πήγε να λεηλατήσει τα καταστήματα, ενώ εγώ κι η Λένα κάναμε μια όμορφη βόλτα στο Central Park. Αποτίσαμε έναν μικρό φόρο τιμής στο John Lennon στο Strawberry Fields, ήπιαμε τον καφέ μας κοιτάζοντας το Bethesda Fountain και κλείσαμε την επίσκεψη μας με μια βαρκάδα (το τι κουπί τράβηξα ,δε λέγεται).

7.9.2010 LX16 JFK-ZRH, A330-343X HB-JHD "St. Gallen" SEATS 14A & 14B
LX1850 ZRH-SKG, A321-111 HB-IOC "St. Moritz" SEATS 2A & 2C

Με βαριά καρδιά αλλά γεμάτο εικόνες κι εμπειρίες μυαλό (και φωτογραφίες οι κάρτες μνήμης) φτάσαμε στο JFK. To lounge της Swiss μας χάρισε 1 ώρα ξεκούραση, φαγητό με θέα στην πίστα κι ένα αναζωογοννητικό μπάνιο, οπότε με βαριά βήματα κατευθυνθήκαμε προς την πύλη επιβίβασης. Ο Άγιος Γαληνός (μεγάλη η χάρη του) ετοιμαζόταν για τη νυχτερινή του βόλτα πάνω από τον Ατλαντικό, οπότε ήρθε η ώρα ν' απολαύσουμε τη θέση μας. Η 2μετρη πολυθρόνα-κρεβάτι έλαβε τη θέση της μετά την απογείωση, ο Πρίγκηπας της Περσίας ξεκίνησε στο IFE ώσπου έφτασε η ώρα του δείπνου. Ένα single malt μου άνοιξε την όρεξη για το γεύμα που ακολούθησε (Fillet of beff with cress butter, potato and basil gratin, sauteed mushrooms. Seasonal salad. Cheese selection and Hazelnut mousse έγραφε το menu) ενώ η σύζυγος προτίμησε το πιάτο ζυμαρικών (Butternut squash ravioli, goat's cheese cream sauce, sauteed spinach), τα οποία ξεπλύθηκαν με πολλά ποτήρια Clarendelle, ένα υπέροχο Bordeaux του 2005 (82% Merlot-13% Cabernet Sauvignon-5% Cabernet Franc). To κρασί και η συσσωρευμένη κούραση των προηγούμενων ημερών, μας οδήγησαν σιγά σιγά στην αγκαλιά του Μορφέα για τις επόμενς 5 (από τις 6:51 συνολικά) ώρες πτήσης. Θα μπορούσα να κοιμηθώ κι άλλο αλλα΄ο ευγενέστατος Maitre de Cabine είχε άλλα σχέδια κι έτσι ο αχνιστός καφές και το νόστιμο πρωϊνό μας επανέφεραν ξανά στον κόσμο των αισθήσεων. Η προσγείωση στη Ζυρίχη έγινε μέσα σε δυνατή βροχή, γεγονός που δε με απέτρεψε από το spotting στο observation desk αλλά και μεσα από το terminal. Όσο εγώ μούλιαζα φωτογραφίζοντας αεροπλάνα, οι υπόλοιποι απολάμβαναν τη θαλπωρή του lounge. Αφού χόρτασα βροχή, αεροπλάνα και καμμένο JET-A1 τους συνάντησα προκειμένου να στεγνώσω, να κάνω ένα μπάνιο και να περάσουμε τις υπόλοιπες 6 ώρες με χαλαρή κουβεντούλα, ξεφόρτωμα φωτογραφιών στα laptops, ατελείωτο σερφάρισμα στο internet και αρκετό "σπίρτο" για να ζεσταθώ. Η πτήση επιστροφής ήταν ανέφελη, το φαγητό νοστιμότατο (μοσχαράκι με λαχανικά, σαλάτα και πουτίγκα). Το φρενάρισμα στον 16 του ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ με προσγείωσε στην πραγματικότητα. Ένα ταξίδι όνειρο χρόνων είχε φτάσει στο τέλος του με τον καλύτερο δυνατό τρόπο αλλά μιας και κώλο δεν έβαζα κάτω σε 2 μέρες ξανάφυγα για Μιλάνο με τα φιλαράκια της ΑΠΟΓΕΙΩΣΗΣ για το clipper day του 2011
Για τη Swiss τι να πω, εταιρεία υπόδειγμα κατ' εμέ. Η C-Class άξιζε τα λεφτά της κι εφόσον έχω τη δυνατότητα θα την ξαναχρησιμοποιήσω. Άλλωστε, όπως λέει κι ένα ρητό των υπολογιστών "Once Mac, you never go Back"...
Οι λογαριασμοί μου με την "Πόλη που Δε Λέει να Κοιμηθεί" δεν έκλεισαν εδώ. Ήδη υποσχέθηκα στη σύζυγο μια νέα επίσκεψή μας το 2012 (να 'μαστε γεροί) για να γιορτάσουμε τα 10 χρόνια γάμου μας με θέα τα φώτατου Manhattan. Αλλά αυτό θα είναι άλλο ταξίδι.

Στο Σρουμφοχωριό ...για μια Σφραγίδα !!!

Ο τίτλος ακούγεται περίεργος και σουρεαλιστικός, αλλά είναι πέρα για πέρα αληθινός. Όταν τον Νοέμβριο που μας πέρασε, ολοκλήρωσα τη μετεκπαίδευσή μου στις Βρυξέλλες, χρειάστηκε να επικυρώσω κάποια έγγραφα στο Βελγικό Υπ. Υγείας και μετά να βάλω και τη σφραγίδα της Χάγης. Δυστυχώς, δεν μπόρεσα να συγχρωνιστώ με το Βελγικό δημοσιουπαλλιλικό κατεστημένο, μιας και το Υπ. Υγείας επικύρωνε έγγραφα μόνο Δευτέρα και Τετάρτη πρωϊ κι εγώ για κακή μου τύχη έφευγα από Βέλγιο Τετάρτη πρωϊ. Εχοντας ολοκληρώσει όλη τη χαρτούρα Τρίτη πρωΊ, πήγα χαρούμενος στο Υπουργείο (χωρίς να γνωρίζω το παραπάνω ωράριο) και δέχτηκα μια ωραιότατη ψυχρολουσία, που συνοψίζονταν σε 4 λέξεις " ΛΥΠΑΜΑΙ, ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΞΑΝΑΕΡΘΕΤΕ" . Επιχειρήματα του τύπου "μα είστε σοβαροί, θα ξαναέρθω από Ελλάδα για μια σφραγίδα" έπεφταν στο κενό κι έτσι με σκυμμένο το κεφάλι πήρα το δρόμο του γυρισμού.

Ένα νέο επαγγελματικό ξεκίνημα έκανε επιβεβλημμένη την επικύρωση αυτών των εγγράφων, οπότε η μετάβασή μου στο Βέλγιο ήταν μονόδρομος. Αρχικά σκέφτηκα να ξοδέψω μίλια από τη Μ & Μ αλλά για αυθημερών μετάβαση χρειαζόταν 38.000 + 209€ για φόρους. H Swiss (που βόλευε χρονολογικά) για αυθημερών r/t ζητούσε 900€ σε Economy, οπότε μετά από ψάξιμο κατέλληξα στο εξής δρομολόγιο : SKG-ATH-BRU με ΟΑ και επιστροφή με Α3, με το σκέλος BRU-ATH να εκτελείται από την Brussels Airlines. O ναύλος της Α3 ήταν σφώς ακριβότερος από την ΟΑ αλλά είχε ενα καλό, η διαφορά economy-business class ήταν μόνο 70 € οπότε αποφασίστηκε η επιστροφή να γίνει ...στο μπροστινό μέρος της καμπίνας. Το συνολικό κόστος ήταν 417,30€

Μετά από αυτόν τον μεγάλο αλλά εισαγωγικά χρήσιμο πρόλογο, ας περάσουμε στην ταξιδιωτική μας εμπειρία.

13/1/2009 SKG-ATH OA921 DHC 8-Q404 SX-OBA Seat 1A, T/O Rwy 34, Landing Rwy 03R, Duration 41 min

ATH-BRU OA145 A319-112 SX-OAF Seat 9A, T/O Rwy 03R, Landing Rwy 25L, Duration 186 min

BRU-ATH SN3249 B737-405 OO-VEJ Seat 2A, T/O Rwy 20, Landing Rwy 03L, Duration 173 min

ATH-SKG A3130 A320-232 SX-DVM, Seat 1A, T/O Rwy 03R, Landing Rwy 34, Duration 31 min

Έχοντας κάνει τον γαλατά πολλές φορές τους τελευταίους μήνες, μια ακόμα red-eye flight δε με τρόμαζε καθόλου. Μετά από ένα καλό σπιτικό πρωϊνό στις 4 το πρωί, ξεκίνησα για το hyper hub των Βαλκανίων, το εξωτικό ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ, άφησα το αυτοκίνητο στο μοναδικής αισθητικής P7 Parking μακράς διαρκείας, που χρεώνει ΜΟΝΟ 24€ τη μέρα (ενώ το αντίστοιχο στο ΕΛ. ΝΕΝ 50€ τη ΒΔΟΜΑΔΑ !!!) και κατευθήνθηκα προς τον έλεγχο ασφαλείας (το web check in βοηθάει πάντα στο να μη χάνεται πολύτιμος χρόνος στις ουρές, αν και τη συγκεκριμένη ώρα το αεροδρόμιο ήταν σχεδόν άδειο).

Βόλεμα στην 1Α, γρήγορη απογείωση από τον 34 και σερβίρισμα του πρωϊνου snack συνοδεία καφέ και MIGαζίνου. Πτήση πάνω από την Αθηνα που κοιμόταν ακόμα και μαλακή προσγείωση στον 03R. Η ΟΑ145 αναχωρούσε από την Β13 όπου και βρέθηκα μετά από λίγο. Η ανακοίνωση ότι η πτήση θα καθυστερούσε λόγω καιρικών συνθηκών στις Βρυξέλλες, μου προκάλεσε μια αγωνία μήπως και δεν προλάβω, μιας και οι ώρες κοινού για το Υπ. Υγείας ήταν 10-12 ΑΥΣΤΗΡΑ. Μη μπορώντας να κάνω τίποτα περί αυτού πέρασα την ώρα μου χαζεύοντας την πρωϊνή κίνηση της πίστας.
Κάποια στιγμή η επιβίβαση ξεκίνησε κι έτσι βολεύτηκα στην 9Α, που ως έξοδος κινδύνου πρόσφερε άνετο ταξίδι. Οι μόλις 53 επιβάτες και η πρωϊνή ώρα, δημιουργούσαν μια ήσυχη ατμόσφαιρα μέσα στο αεροσκάφος. Με τον γείτονα να γεμίζει την κοιλιά του, ξεκίνησε η τροχοδρόμηση για τον 03R, απ' τον οποίο χανουμάκια ξεκινούσαν για το χαρέμι του Σουλτάνου, ενώ άλλα αεροπλάνα ξεκουράζονταν προσωρινά ή μόνιμα. Μόλις δόθηκε το ΟΚ από τον καπετάνιο, ξεκίνησε το service. Το πρωϊνό νόστιμο και σε σχετικά ικανοποιητική ποσότητα. Η υπόλοιπη πτήση πέρασε ήρεμα με πολύ διάβασμα και μουσική από το mp3 μου, μιας και η έλλειψη IFE κάνει αισθητή την παρουσία της και πιστεύω πως είναι ένα σημαντικό μειονέκτημα σε σύγκριση με τον ανταγωνισμό. Οι χιονισμένες Άλπεις έλαμπαν κάτω από τον πρωϊνό ήλιο. Το χιονοσκέπαστο τοπίο συνεχίστηκε μέχρι τις Βρυξέλλες, όπου γνώριμες κι αγαπημένες εικόνες προκάλεσαν σκιρτήματα στην καρδιά μου (πρόκειται για το ΧΩΡΑΦΙ, το spotting place στον 25L, στο Stennokerzeel). Στην πίστα, αεροπλάνα τουρτούριζαν κάτω από το χιόνι, ενώ άλλα, συνηθισμένα από τον καιρό δεν έδιναν σημασία (Στο βάθος το αγαπημένο P3, στον 6ο όροφο του οποίου έγραψα αμέτρητες ώρες spotting).
Όσο εμείς τροχοδρομούσαμε για την πύλη, κάποιος έπερνε το πρωϊνό του μπάνιο, ενώ μια Μαχαρανί κοιτούσε έκπληκτη το χιόνι που έπεφτε συνέχεια.

Μετά από πολύ τρέξιμο και με την ψυχή στο στόμα (καθώς και τα τρένα είχαν καθυστέρηση) κατάφερα να πάρω τις γαμ......ς σφραγίδες κι έτσι ξαναπήρα το τρένο για το αεροδρόμιο. Καθώς ο καιρός απέτρεπε κάθε προσπάθεια για planespotting, πήγα κατευθείαν στο ζεστό και άνετο lounge της Brussels Airlines, όπου χαλάρωσα από την ένταση της μέρας πίνωντας μπύρες και χαζεύοντας την πίστα.
Το αεροπλάνο έδειχνε καθαρά τα 21 του χρόνια, η θέση στενή αλλά το 3μετρο seat pitch με αποζημείωσε στο έπακρο. Ο στρουμπουλός, κοκκινοπρόσωπος καπετάνιος, αφού πήρε το log book μου για συμπλήρωση και υπογραφή, οδήγησε το γερικο αεροπλάνο στην αρχή του 20 και μ' ένα γρήγορο rotation έβαλε πλώρη για Αθήνα. Το service ξεκίνησε με ενα pre-glight drink και το δείπνο ήταν νοστιμότατο και ολοκληρώθηκε με ένα ποτήρι cognac και καφέ συνοδεία βελγικών πραλινών. Το κρασί και το cognac με βοήθησαν να κοιμηθώ για το υπόλοιπο της πτήσης μέχρι την Αθήνα. Η 1,5 ώρα που είχα layover πέρασε ευχάριστα στο loung της AEGEAN ώσπου ήρθε η ώρα της επιβίβασης για το τελευταίο μέρος της πτήσης προς τη Θεσσαλονίκη.

Μια έντονη και κουραστική μέρα είχε φτάσει στο τέλος της αλλά με όμορφες αναμνήσεις και μια καινούρια εταιρεία στο ενεργητικό μου. Η αεροπορική μου χρονιά ξεκίνησε με τους καλύτερους οιωνούς.

BENELUX και περίχωρα για 3 μήνες

Επαγγελματικοί λόγοι με κράτησαν για ένα τρίμηνο στην πρωτεύουσα της Ευρώπης, τις ...μαγευτικές Βρυξέλλες . Το μόνο καλό με την πόλη εκτός από τις μπύρες είναι το planespotting που προσφέρει καθώς και η εγγύτητά της με άλλες μεγαλουπόλεις της κεντροδυτικής Ευρώπης, που βρίσκονται σε χρονική απόσταση 2 ωρών γύρω της (Παρίσι, Αμστερνταμ, Λονδίνο, Κολωνία). Όπως καταλαβαίνετε, έκανα εκτενή χρήση ΟΛΩΝ αυτών των προνομίων και κυρίως του planespotting (όπως πολλοί εδω μέσα γνωρίζουν)

Όλες οι πτήσεις έγιναν με την Swiss κάνοντας χρήση του Europe bussines upgrade πάντα λίγες μέρες πριν από την κάθε πτήση.

Μετά από αυτη τη μικρή εισαγωγή, ας ξεκινήσουμε το ταξίδι μας.

28/8/2009 SKG-ZRH LX1851 Seat 1F, A321-111 HB-IOC "St. Chrichona"

Για άλλη μια φορά, έκανα τον γαλατά. Φορτωμένος με 37 κιλά στη βαλίτσα και καμια 10αρια στις χειραποσκευές, έφτασα στο υπερ-hub ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ μεσα στα άγρια χαράματα. Με παρηγορούσε η σκέψη ότι σε λίγη ώρα θα απολάμβανα το ζεστό πρωϊνό των Ελβετών. Είχα αποφασίσει να περάσω 2 μέρες έντονου spotting στο Amsterntam και υπολόγιζα να δω και λίγο τη Ζυρίχη μιας και είχα αφήσει επίτηδες ενα 5ωρο layover στην Ελβετία. Πόσο εξω όμως επρόκειτο να πέσω
Στις 5:00 ακριβώς ξεκολλήσαμε απο τον 34 με κατεύθυνση την ελβετική πρωτεύουσα. Αποχαιρέτησα την κοιμισμενη Θεσσαλονίκη ενώ στη μύτη μου έφταναν μυρωδιές από το φούρνο του Airbus. Όντως, περίπου μιση ώρα μετά την απογείωση σερβιρίστηκε το νοστιμότατο πρωϊνο που ολοκληρώθηκε με έναν υπέροχο καφέ και τις πατροπαράδοτες σοκολάτες. Το πλήρωμα ήταν ευγενέστατο και ακρως επαγγελματικό. Στις 6:13 ακουμπούσαμε μαλακά στον 34 του Kloten και μετά την αποβίβαση βρέθηκα στο τρομερό δίλημα: να πάω μια βόλτα στη Ζυρίχη ή να κάτσω για planespotting στο υπέροχο observation deck του αεροδρομίου. Φυσικά υπερίσχυσε η λογική κι έτσι στις 8:00 ήμουν ο πρώτος πελάτης του o.d. Ελεγχος της χειραποσκευής και μετα από 5 λεπτά με το λεωφορείο βρισκόμουν στην ταράτσα του Terminal E, όπου βρίσκεται και το observation deck. Eπί 3 ώρες γέμιζα ασταμάτητα τον αισθητήρα της Canon. Έχοντας κάνει web check-in επέστρεψα στο lounge της Swiss για ενα ελαφρύ γεύμα και τελικά επιβιβάστηκα στο 320 για την γρηγορη πτήση προς το AMS

28/8/2009 ΖRX-AMS LX728 Seat 2A, A320-214 HB-IJU

Στις 12:54 ο καπεταν-Hainigstofer ξεκόλλησε από τον 28 περνώντας μέσα από τα σύννεφα οδεύοντας προς το Ναο του planespotting το Schiphol. To γεύμα ήταν ένα κρύο πιάτο κρεατος με πατατοσαλάτα (νοστιμότατα αμφότερα) και απολαυστικός καφές. Στην πορεία περάσαμε πάνω από τις Βρυξέλλες κι έριξα μια ματιά απο ψηλα στο Jubelpark δίπλα στο οποίο επρόκειτο να μείνω τους επόμενους 3 μήνες. Η προσέγγιση στον 27 του Schiphol μας έφερε πάνω από το κέντρο του δράματος της μοιραίας πτήσης 1862 της El Al.
Για τις 2 μέρες της διαμονής μου στο Αμστερνταμ είχα διαλέξει το ξενοδοχείο Citizen M, το οποιο βρίσκεται σε απόσταση 5 λεπτών με τα πόδια απο το terminal. To δωμάτιο ήταν εντυπωσιακά minimal και φουτουριστικό. Με 79€ τη βραδυά απόλαυσα ένα 2χ2 m κρεβάτι, δωρεάν internet και δωρεαν ταινίες στην τηλεοραση συν το γεγονός ότι ήταν σε απόσταση αναπνοής από το viewing terrace του Schiphol όπου πέρασα ατελείωτες ώρες (με μικρά διαλείμματα για μαμ, κακά και νάνι). Για να μην είμαι άδικος έκανα και μια μικρή βόλτα στο Αμστερνταμ, έτσι για να πω ότι το είδα κι αυτό. Το πιο εντυπωσιακό στοιχείο του δωματίου ήταν ότι ο έλεγχος των πάντων (πλην του νερού) γινόταν από ένα τηλεχειρηστήριο που μου επέτρεψε να μετατρέψω το δωμάτιο σε διαστημόπλοιο μπλε, σιελ, κόκκινο και πράσινο. Η χρήση της τουαλέτας με αυτόν τον τρόπο με μετέφερε νοητά στο Enterprise περιμένοντας τον Scott να με διακτινήσει. Δυστυχώς οι δύο μέρες πέρασαν γρήγορα και έφτασε η σειρά του Thalys να μεμεταφέρει στο Βρυξελλοχώρι. Χάρισα στον εαυτό μου μια τελευταία νότα πολυτέλειας, ταξιδεύοντας στην Α' θέση (με 51€ έναντι 31 της Β' !!!) οπότε απόλαυσα ένα νοστιμο κοτόπουλο με πορτοκάλι.
Οπως ανέφερα και στην αρχή της ιστορίας, η εγγύτητα των Βρυξελλών με άλλες ευρωπαϊκές μεγαλουπόλεις μου επέτρεψε να πραγματοποιήσω μερικές αποδράσεις τα Σ/Κ ως διάλειμμα από τη δουλειά. Η πρώτη από αυτές ήταν ένα καθαρά spotterικό weekend στο Λονδίνο στις αρχές του Σεπτέμβρη. Η μετάβαση στη Βρετανική πρωτεύουσα έγινε με τοEurostar me κόστος 104€ μιας και στην επιστροφή ταξίδεψα στην bussines class για δοκιμή (το economy r/t κόστιζε 80€ !).
Περίπου 1 ώρα και 40 λεπτά από την αναχώρηση φτάναμε στον τερματικό σταθμό Saint Pancras International του Λονδίνου, απ' όπου πήρα την Picadilly Line του metro, η οποία φτάνει μέχρι το Τ4 του Heathrow σε 50 περίπου λεπτά. Όσο πλησίαζα στον προορισμό μου, ο ουρανός γινόταν όλο και πιο ευχάριστος. Κατέβηκα στον κλασσικό για τους απανταχού spotters Hatton Cross station αφενός για ν' ανάψω κι εγώ το κεράκι μου στην εκκλησία, αφετέρου για να πάω στο ξενοδοχείο μου το Jurry's Inn. To εν λόγω ξενοδοχείο βρίσκεται σε απόσταση 5 λεπτών με τα πόδια από τον Hatton Cross, συνδέεται με shuttle bus με το αεροδρόμιο και είναι φτηνό. Το δωμάτιο μου κόστισε 65€ με το πρωϊνό και τη θέα τζάμπα Φτάνοντας ζήτησα δωμάτιο σε ψηλό όροφο και με θέα στο αεροδρόμιο. Ο συμπαθέστατος Ινδός receptionist μου έδωσε το 752 το οποίο ήταν ΤΕΡΑΣΤΙΟ και έβλεπε αυτό (πρόκειται για το δεξί μισό της θέας του δωματίου, το αριστερό μισό είναι ΑΥΤΟ-δανείζομαι τη φωτό του Βασίλη μιας και δεν τράβηξα καποια δικιά μου). Όπως καταλαβαίνετε, το βράδυ κοιμήθηκα με ανοιχτό παράθυρο ....
Αφού βολεύτηκα και αγόρασα προμήθειες για το Σ/Κ (2 σαντουιτς, 1 μπουκάλι νερό και εναν χυμό) άρχισα το...safari. Επί δυο μέρες φωτογράφιζα ασταμάτητα ό,τι πετούσε. Ένα μικρό δείγμα μπορείτε να δείτε εδώ. Οι υπόλοιπες 900+ φωτογραφίες είναι στον υπολογιστή μου. Από το προσκύνημα δε μπορούσε να λείψει φυσικά η Myrtle Avenue όπου τις ήρεμες οικογενειακές στιγμές διέκοπταν κακοηθέστατα Jumbo κι ένας παγωτατζής σαματατζής. Ηταν η πρώτη μου επίσκεψη στο Λονδίνο και φυσικά καθόλου δε μετάνοιωσα που δεν είδα ούτε πλακάκι από τα πεζοδρόμια του Λονδίνου. Μαζί με το Schiphol το Heathrow είναι το απόλυτο αεροδρόμιο για planespotting στην Ευρώπη. Δυστυχώς όλα τα καλά τελειώνουν κι αφού έφυγα με μισή καρδια πήρα το τρένο της επιστροφής με μια υπόσχεση για ετήσιο προσκύνημα στο Ναό (κάτι σαν τάμα στην Τηνο φανταστείτε...). Το τελευταίο φως της μέρας με βρήκε λίγο πριν μπούμε στο τούνελ όπου και απόλαυσα το υποθαλάσσιο δείπνο μου με το μυαλό μου γεμάτο ήχους, μυρωδιές και εικόνες.

Επόμενο ταξίδι ήταν ένα weekend στο γειτονικό Παρίσι. Μιας και ήταν η 4η φορά που επισκεπτόμουν τη Γαλλική πρωτεύουσα αφιέρωσα όλο μου τον χρόνο σε ήρεμες βόλτες, καφέδες και καλό φαγητό.

Στις 30/10 χρειάστηκε να επιστρέψω για 3 μέρες στην Ελλάδα οπότε η πιστή μου Swiss ανέλαβε τη μεταφορά μου

30/10/2009 BRU-ZRH LX783 Seat 2F A319-112 HB-IPU "Schrattenflue"

H Swiss χρησιμοποιεί το ανακαινισμένο πλέον lounge της Βrussels Airlines, που δεν εχει καμια σχέση με το αίσχος το Diamond Lounge που χρησιμοποιούσε μέχρι την αρχή της χρονιάς. Το προσφερόμενο φαγητό ήταν καλό και η θέα στο apron άπλετη. Το 319 με περίμενε υπομονετικά στη φυσούνα του κι αφού βολεύτηκα στη θέση μου άρχισα να θαυμάζω τα αξιοθέατα. Η απογείωση από τον 25L μας έφερε πάνω από το Cargo Apron του Zaventem. To "γευμα" ήταν ένα ταπεινό αλλά νοστιμο σαντουιτς η κατανάλωση του οποίου μου επέτρεψε να απολαύσω τη συννεφιά και την προσέγγιση στη Ζυρίχη. Μια δίωρη στάση στο lounge μου επέτρεψε να φρεσκαριστώ στο ντουζ και ν' αναπληρώσω θερμίδες. Η κλασσική LX1851 ZRH-SKG εκτελέστηκε με το Α321-111 ΗΒ-IOF. Δυστυχώς, η μπαταρία της φωτογραφικής μηχανής αποφάσισε να κοιμηθεί κι έτσι δεν έχω αποδείξεις από το μοσχάρι με σπαράγγια και μανιτάρια που κατέληξε στο cargo bay μου με τη βοήθεια αρκετών ποτηριών ελβετικού pinot noir.

H επιστροφή στις Βρυξέλλες έγινε με το HB-IOF ξανά από Θεσσαλονίκη και το RJ100 HB-IXP "Corno Gris" από Ζυρίχη. Φωτογραφίες δεν παραθέτω μιας και τα γεύματα δεν είχαν διαφορά απ' αυτά των προηγούμενων πτήσεων.

Το τελευταίο Σ/Κ της παραμονής μου στη Βελγική πρωτεύουσα και καθως είχα μετακόμιση, ήρθε η σύζυγος από Θεσσαλονίκηγ να βοηθήσει και να περάσουμε λίγες μερες ταξιδεύοντας στις γύρω χώρες. Αποφασίσαμε να κανουμε μια ημερήσια εκδρομή στη γειτονική Γερμανία, να μείνουμε άλλες 3 μέρες στις Βρυξέλλες μιας και είχα κάποιες γραφειοκρατικές εκκρεμότητες και να καταλήξουμε για 2 μέρες στο Αμστερνταμ πριν πάρουμε την πτήση του γυρισμού.
Σάββατο πρωί λοιπόν, παραλάβαμε το Ibiza από την Sixt (Ευκαιρία να πιστώσω άλλα 500 μίλια στην Μ&Μ) και εφοδιασμένοι με καφάδες, κρουασαν και νερό ξεκινήσαμε για τον πρώτο σταθμό μας, το Aachen ή Αιχ-la-Chapelle. Η πόλη είναι γνωστή ως η πρώτη πρωτεύουσα της αυτοκρατορίας του Καρλομάγνου και έχει την τιμή να φιλοξενεί τα λείψανα του Φράγγου Αυτοκράτορα που βρίσκονται φυλαγμένα σε μια ολόχρυση λάρνακα στον Καθεδρικό ναό. Πριιν όμως επισκεφτούμε αυτό το καταπληκτικό μνημείο (ο ναός έχει μοναδικά ψηφιδωτά και ιδιαίτερη αρχιτεκτονική, περιλαμβάνεται στα μνημεία πολιτιστικής κληρονομιάς της UNESCO) κάναμε μια μεγάαααλη στάση στη Χριστουγεννιάτικη αγορά που ήταν στημένη μπροστά από το δημαρχείο της πόλης. Εκεί η αξιολάτρευτη Κυρία του σπιτιού μου ξόδεψε ένα σεβαστό ποσό σε στολίδια που κοσμούν αυτή τη στιγμή το χριστουγεννιάτικο δένδρο μας, αλλά και απόλαυσε μεθ' εμού τοπικές σπεσιαλιτέ. Αφού αποτίσαμε φόρο τιμής στον χρυσοθαμέο αυτοκράτορα κάναμε μια τελευταία βόλτα στα μαγαζιά γύρω από το ναό, οι βιτρίνες των οποίων ήταν σκέτη πρόκληση.
Εβδομήντα και κάτι χιλιόμετρα μακρύτερα από το Aachen βρίσκεται η Κολωνία με τον Καθεδρικό Ναό της να είναι το σύμβολό της. Έτσι, μετά από μια απαραίτητη διακοπή για διαφημήσεις παρκάραμε σε ένα από τα πάμπολλα parkings γύρω από την εκκλησία και η βόλτα μας ξεκίνησε. Ο ναός της Κολωνίας είναι ένα μοναδικό δείγμα γοτθικής αρχιτεκτονικής τόσο εξωτερικά όσο και εσωτερικά. Ο φωτισμός του από τα κεριά πρόσφερε μοναδικές εικόνες και μια αίσθηση έντονης μυσταγωγίας, πρά τις εκατοντάδες των τουριστών που περιφέρονταν μέσα.
Ακριβώς έξω από την εκκλησία ήταν στημένη η χριστουγεννιάτικη αγορά της πόλης, η οποία εμπλούτισε ακόμα περισσότερο τη συλλογή της Eλένης με στολίδια αλλά μας έδωσε την ευκαιρία να απολαύσουμε από μια ζεστή σοκολάτα, πρωτού συνεχίσουμε τη βόλτα μας. Ακριβώς δίπλα στην εκκλησία βρίσκεται ο σιδηροδρομικός σταθμός καθώς και δεκάδες ξενοδοχεία για όλα τα βαλάντια. Η βόλτα μας κατά μήκος του Ρήνου μας έφερε σε ακόμα μια χριστουγεννιάτικη αγορά, πλωτή αυτή τη φορά, αλλά η φωνή της λογικής υπερίσχυσε κι έτσι προτιμήσαμε να ανταλλάξουμε λίγα ακόμα στολίδια με 2 μπύρες. Μια ευχάριστη νότα στην όλη γιορτινή ατμόσφαιρα που επικρατούσε ήταν το μεσαιωνικό χωριό που είχε στηθεί στην όχθη του ποταμού, όπου ανάμεσα στα δεκάδες καταστήματα με ρούχα, κοσμήματα και φαγητά των Σκοτεινών χρόνων της Ευρώπης, ξεχώριζε η μουσική σκηνή με το κουαρτέτο των βάρδων καθώς και το παρεκκλήσι όπου ο Αδελφός Ιάκωβος έδωσε άφεση αμαρτιών στην σύζυγο, για τα 2 παράνομα παρκαρίσματα που έκανε κατά τη διάρκεια της απουσίας μου και την επακόλουθη αφαίρεση των πινακίδων. Μιας και το συγχωροχάρτι είχε όριο τα πέντε αμαρτήματα, το έχω μαζί μου στο αυτοκίνητο για να το κοτσάρω στον δημοτικόμπατσο που θα προσπαθήσει να κάνει το καθηκον του τις επόμενες τρεις φορές. Καθώς οι ατμοί της μπύρας είχαν αρχίσει να ξεθυμαίνουν, οπότε η οδήγηση θα γινόταν ασφαλέστερη, καβαλήσαμε το αμαξάκι μας για το δρόμο της επιστροφής.

Το πάντα αξιόπιστο κόκκινο τρένο (το THALYS βρε !) ανέλαβε να μας κουβαλήσει στο Αμστελόδαμο. Μια καθως πρέπει μπόρα μας υποδέχτηκε και καθώς είμασταν φορτωμένοι με περίπου 70 κιλά δεν υπήρχε θέμα να παστωθούμε στο τραμ για λόγους οικονομίας. Έτσι ενας ευγενικός Ινδός ταξιτζής μας μετέφερε γρήγορα και σχετικά στεγνα στο Eden Amsterdam Center Hotel. Το ξενοδοχείο ήταν συμπαθητικό, καθαρό, με δωρεάν καφέ και internet και κοντα στη Leidseplein, γεγονός που έκανε τη μετάβαση στο κέντρο εύκολη χάρη στα πάμπολλα τραμ που περνούσαν κάθε λίγο. Η πρώτη μέρα, ένεκα της βροχής αφιερώθηκε σε cocconing, σε καφέ και μια τέλεια βραδυα σε ένα jazz club, σε ένα απο τα στενά γύρω από την πλατεία.
Η επόμενη μέρα αφιερώθηκε σε πολιτισμικές επισκέψεις στο Rijksmuseum, στο σπίτι της Άννας Φρανκ (sic), στο μουσείο Van Gogh και φυσικά στο μουσείο του SEX, όπου γνώρισα τη γυναίκα των ονείρων μου και βρήκα και ένα μικρό μπιμπελό για μια γωνιά στο σαλόνι. Τη μεταφορά μας στο Schiphol ανέλαβε το λεωφορείο 192 με κόστος μόλις 3€ το άτομο !!!!!!! (Δια τους spotters : Το λεωφορείο κάνει μια στάση ΑΚΡΙΒΩΣ μπροστά στα γνωστά McDonalds, οπότε από το κέντρο μπορείτε να spottαρετε εκει, να φάτε και με το επόμενο να πάτε στο Terminal δια τα περεταίρω). Αφού λοιπόν ξεφορτωθήκαμε τα μπαούλα, περάσαμε για τις καθιερωμένς φωτογραφίες στοDC-9 και στον μεγάλο ανεμιστήρα και καταλήξαμε εγώ μεν στο Viewing Deck να παγώνω, η δε Λένα να με κοροϊδεύει από τη ζεστασια του καφέ της ταράτσας.
Μόλις άρχισε να σκοτινιάζει, οπότε η φωτογράφηση δε θα ήταν εύκολη, μεταφερθήκαμε στο Menzies Lounge που χρησιμοποιεί η Swiss, για τις υπόλοιπες δυο ώρες που είχαμε μέχρι την επιβίβαση.

4/12/2009 AMS-ZRH LX735 Seat 1A A320-214 HB-IJD

H 1A άνετη και σε συνδυασμό με μόνο τους δυο μας στη business, οπότε έκανε to service ακόμα πιο προσωπικό, έκανε τα 51 λεπτά της πτήσης να περάσουν πολύ γρήγορα. Το φαγητό ήταν ένα κρύο πιάτο αλλάντικών. Μετά την αποβίβαση κατευθυνθήκαμε στο lounge για ένα γρήγορο ντουζάκι και λίγο ακόμα φαγητο και ξεκούραση οπότε έφτασε η ώρα για την τελευταία πτήση της ημέρας.

4/12/2009 ZRH-SKG LX1850 Seat 1A A320-214 HB-IJS "Les Dimblerets"

O καπιτάν-Kronenberg μας πληροφόρησε ότι το αεροπλάνο κρύωνε πολύ και χρειαζόταν ένα ζεστό μπανάκι για να ξεκινήσει, οπότε η αναχώρηση θα καθυστερούσε περίπου 10-15 λεπτά, πράγμα που έγινε. Μισή ώρα μετά την απογείωση από τον διάδρομο 34 σερβιρίστηκε το δείπνο που αποτελούνταν από μια καταπράσινη σαλάτα για αρχή και ως κύριο πιάτο τσιτσι με πουρέ κολοκύθας για μένα και ραβιόλια για τη Λένα, αφότερα εξαιρετικά. Μοναδική παραφωνία το γλυκό το οποίο δεν το τιμήσαμε. έχοντας ξεκινήσει με Glenfidich ως pre-departure drink είπα να μην το αλλάξω κι έτσι μετά το τέλος του φαγητού, ο ευγενέστατος maitre de cabine που εξυπηρετούσε τη business συνέχισε να γεμίζει το ποτήρι, μέχρι που έρχισε η κάθοδος στον 16 του ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ. Με τον τρόπο αυτό ένα δημιουργικότατο τρίμηνο της ζωής μου (τόσο επαγγελματικά όσο και spotterικά έφτασε στο τέλος.

Ο ΘΕΙΟΣ ΑΠ ΤΟ ΤΣΙΚΑΓΟ

Αυτή τη φορά, είπα να πρωτοτυπήσω ως προς τη συγγραφή του report και να το γράφω εν τη εξελίξει του ταξιδιού και όχι μετά την ολοκλήρωσή του. Έτσι, καθισμένος «αναπαυτικά» στη θέση 24Α του Α330-300 D-AIKF της Lufthansa, γυρίζω πίσω στον Γενάρη του 2009 οπότε συζητήθηκε σοβαρά η πραγματοποίηση αυτού του ταξιδιού. Αφορμή ήταν το DDW (Digestive Diseases Week), το μεγάλο παναμερικανικό συνέδριο που αφορά γαστρεντερολόγους και χειρουργούς και ενδιέφερε εξίσου τη σύζυγό μου κι εμένα.
Την περίοδο εκείνη άρχισαν να βγαίνουν οι προσφορές των περισσότερων αεροπορικών εταιριών για φτηνά διηπειρωτικά ταξίδια. Χαρακτηριστικά αναφέρω πως η ΒΑ έδινε το LHR-ORD € 270, το ίδιο και η Virgin Atlantic. Μετά από πολύ ψάξιμο και αμφιταλάντευση αποφάσισα να κλείσω με Air Canada LHR-YYZ-ORD στα € 330 με όλους τους φόρους (το SKG-LHR θα καλύπτονταν με τα τελευταία Μ&Μ μίλια) αφού έπαιζε με 777-300ER με την καινούρια καμπίνα. Μόλις λοιπόν ολοκλήρωσα την κράτηση και ΕΚΤΥΠΩΣΑ τις αποδείξεις, χτύπησε το τηλέφωνο :
- (Ελένη) : Έλα, δεν πιστεύω να έκλεισες αεροπορικό
- (Σωτήρης): Μόλις τώρα
- (Ε) : Ε, δε σε πιστεύω. Βιαστικός όπως πάντα
- (Σ) : Γιατί ?
- (Ε) : Γιατί κανόνισα τα πάντα, αεροπορικά, διαμονή και εγγραφή και για τους δυο μας.

Μετά από ένα ολοσωματικό μούδιασμα, ψέλλισα ένα «καλά, θα δω τι θα κάνω», έκλεισα το τηλέφωνο και βρίζοντας λιμανίσια, ξαναμπήκα στην ιστοσελίδα της Air Canada προσπαθώντας να ακυρώσω τις κρατήσεις. Φαίνεται πως ο καλός Θεός, λυπήθηκε τη βλακεία μου και όλα έληξαν αισίως : οι κρατήσεις ακυρώθηκαν, η κάρτα δε χρεώθηκε και οι σφυγμοί μου έγιναν και πάλι φυσιολογικοί. Έμεινε λοιπόν η απορία για το ποια εταιρεία θα αναλάμβανε το πέρασμα μας στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού. Μιας και το ταξίδι ήταν κανονισμένο από άλλους και θα γινόταν ομαδικές κρατήσεις (32 γιατροί) δε θα μπορούσα να παρέμβω ως προς την επιλογή της αεροπορικής εταιρείας. Πίστευα πως θα ήταν κάποια αμερικάνικη, πόνταρα δε, στην Continental (το 767-400 της είναι σαφώς καλύτερο από το 300άρι της Delta και της US Airways). Ώσπου ήρθε η πλήρης διάψευση. Το ταξιδιωτικό γραφείο που ανέλαβε το ταξίδι με πληροφόρησε πως θα μας κουβαλούσε η Μητέρα Όλων Των Εταιρειών, η Lufthansa. Μιας και οι Γερμανοί δε φημίζονται για το service τους στις long haul πτήσεις έλπιζα σε καλό αεροπλάνο. Μιας και δεν ήξερα ακόμα το connection, έπαιζε 340-600 από MUC, 330-300 ή 747-400 από FRA και η ανάλογη επιστροφή. Μέσα μου παρακαλούσα για το 600άρι (άνεση, τεράστιο PTV & AVOD και πρώτη μου πτήση με το «μακρυνάρι» της Airbus). Οι ερωταπαντήσεις στο forum έδιναν κι έπερναν, μέχρι που ένα e-mail από το πρακτορείο έδωσε τέλος στη φημολογία: ATH-FRA (321), FRA-ORD (333), ORD-FRA (744), FRA-ATH (321), τα ,δε, σκέλη Θεσσαλονίκη-Αθήνα με Aegean.

Έτσι λοιπόν, φτάσαμε στη σημερινή ημέρα, να βρίσκομαι 38000 πόδια πάνω από τον Ατλαντικό και να γράφω αυτές τις γραμμές. Πάμε λοιπόν, να δούμε πως έφτασα μέχρι εδώ.

29.4.2009 SKG-ATH A3109 SX-DVQ A320-232 (cn: 3526) SEAT 10A

Η πτήση ήταν προγραμματισμένη για τις 10:30 (επιτέλους, μια φορά που δε θα έκανα το γαλατά ). Η συννεφιά και η βροχή που άρχισε να πέφτει δεν ήταν ικανές να μας χαλάσουν τη διάθεση. Παραδώσαμε τα τέκνα στους παππούδες και κεφάτοι αναχωρήσαμε για το hyper-hub της Θεσσαλονίκης. Άγχος δεν υπήρχε καθώς είχαμε κάνει web check in από το προηγούμενο βράδυ. Η πτήση καθ’ όλα τυπική και έτσι σε 37 λεπτά ακουμπούσαμε στον 03L του ΕΛ.ΒΕΝ. Παραλαβή αποσκευών και μετατροπή αυτών σε σαντουιτσάκι με την υπέροχη ζελατίνα αποτροπής φθορών και κλοπών.
Το web check in της LH είχε γίνει από το προηγούμενο βράδυ. Δυστυχώς η exit row στο σκέλος ATH-FRA και η μικρή «καμπίνα» της economy στο Α330 δε δίνονταν από το σύστημα. Έτσι, πρώτη μου δουλειά ήταν να κατευθυνθώ στο Business Class Counter της LH ώστε να παραδώσω αποσκευές και να αλλάξω, ει δυνατόν τις θέσεις. Αυτό το πέτυχα κατά το ήμισυ καθώς οι 24AB (exit row στ ο Α321 ήταν ήδη πιασμένες και έτσι παρέμεινα στις 25ΑΒ) αλλά κατάφερα να εξασφαλίσω τις 24ΑC στο Α330, στην πτήση για Σικάγο (τέλεια, όπως θα δείτε παρακάτω). Η μιάμιση ώρα της αναμονής πέρασε ευχάριστα καθώς συναντηθήκαμε για καφέ στην ΕΛΙΑ με ένα εξέχον μέλος του forum, με έφεση στην φωτογράφηση ερωτικών σύννεφων. Αφού δώσαμε ραντεβού για φαγητοκαικαφέκιότιπροκύψει (πείτε το με μια ανάσα) στη Συμπρωτεύουσα και αφού του υποσχέθηκα safety cards από όλα τα αεροπλάνα, ξεκινήσαμε για την Β09 όπου είχαμε ραντεβού με το Α321-131 D-AIRP που θα εκτελούσε την LH3381 για Φρανκφούρτη. Στην αναμονή για επιβίβαση χάζεψα λίγη από την κίνηση του 03R.
Aeroflot Rotating
GULF AIR Landing

29.4.2009 ATH-FRA LH3381 A321-131 D-AIRP (cn:564) “Loneburg”
SEAT 25A

Η επιβίβαση στο 14χρονο Airbus έγινε με σειρά προτεραιότητας (C-Class, Rows 24-31) κι έτσι ήμασταν από τους πρώτους που μπήκαν στο αεροπλάνο. Η θέση δεν προσφέρονταν για ψηλά αγόρια το δε IFE ήταν τέλειο, απλά ΑΝΥΠΑΡΚΤΟ. Ευτυχώς είχα γεμάτο ΜΡ3, περιοδικά και καλή διάθεση. Απογείωση από τον 03R, μετά από έναν χοντρό Καναδό και πριν το νεότερο μέλος της Αστροσυμμαχίας, στροφή πάνω από τη Ραφήνα και βουρ για Ιόνιο, Αδριατική και ηπειρωτική Ευρώπη. Τη φωνούλα του κυβερνήτη μας την ακούσαμε καθώς πετούσαμε πάνω από τον ισθμό της Κορίνθου, για να μας πει τι ακριβώς βλέπαμε και μετά μεταμορφώθηκε στη «Μαρία της Σιωπής». Δεν ξανακούστηκε μέχρι την αποβίβαση στη Φρανκφούρτη.
Περίπου στα 45 λεπτά πτήσης σερβιρίστηκε το φαγητό, μια μικροσκοπική μερίδα μακαρόνια με σάλτσα (νοστιμότατα παρά το μικρόν της μερίδος) που εξαφανίστηκε σε χρόνο που θα ζήλευε πορτοφολάς της Ομόνοιας. Ο συγχρονισμός του πληρώματος που μοίραζε το φαγητό-ποτό ήταν κα-τα-πλη-κτι-κός, καθώς απόλαυσα την μπύρα μου, την ώρα που τα μακαρόνια όδευαν προς την έξοδο κινδύνου μου (ΑΧΑΧΧΑ). Η χαρά μου ήταν τέτοια που κατάπια το κεκάκι σχεδόν αμάσητο. Η υπόλοιπη πτήση πέρασε με χαλαρωτική μουσική,φούσκες και διάβασμα ώσπου φτάσαμε στο hyper-hub της Lufthansa. Ομαλή προσγείωση στον 07L, όμορφες χανούμισες κατά την τροχοδρόμηση και γρήγορο βήμα προς την Α56, καθώς είχαμε μόνο 45 λεπτά για την αναχώρηση. Εκεί μας περίμενε υπομονετικά το Α330-343 D-AIKF για να μας μεταφέρει στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού.

29.5.2009 FRA-ORD LH432 A330-343 D-AIKF "Witter"

Στις 17:14 το tow track έπιασε δουλειά και το αεροπλάνο μας ξεκόλλησε μαλακά από τη φυσούνα αποχεραιτώντας το σκανδιναβό γείτονα, το μεγάλο αδερφό και το νεότερο μέλος της αστροσυμμαχίας, οδεύοντας αργά προς τον 07L απ' όπου ξεκινούσε ένας σαμουράι, ακολουθούμενος από έναν cowboy. Πίσω μας περίμεναν τη σειρά τους ένας χαμαλης της Lufthansa και ένας νεαρός Καναδός.
Στις 17:42 το A330 άφησε τo διάδρομο για το φυσικό του χώρο με μια αριστερή στροφή πάνω από τη Φρανκφούρτη με κατεύθυνση το Η.Β και την Ιρλανδία απ' όπου και θα έπαιρνε το clearence του Ατλαντικού. Μόλις το σήμα για τις ζώνες έσβησε, η καμπίνα απέκτησε ζωή με όλους να προετοιμάζονται για τις υπόλοιπες 8 ώρες πτήσης. Αφού έκανα μια αναγνωριστική βόλτα στην καμπίνα επέστρεψα στη θέση μου (οι πρωτες αριστερά στο bulkhead) κι άρχισα να παίζω με το IFE που δεν είχε και σπουδαία πράγματα συγκρινόμενο με το αντίστοιχο της AF που δοκίμασα 2 χρόνια πρίν. Το φαγητό σερβιρίστηκε στα 40 λεπτά πτήσης και υπήρχε επιλογή ανάμεσα σε μοσχάρι (εγώ) και κοτόπουλο ( η Ελένη) συνοδεία ερυθρού οίνου και για το τελείωμα brandy και καφές. Αφού μαζεύτηκαν οι δίσκοι πέρασε το πλήρωμα για το duty free και ξεκίνησαν οι βόλτες στο galley για νερό, χυμούς και snacks. H ώρα πέρασε ευχάριστα και ξεκούραστα χάρη στο άνετο seat pitch. Πάνω από το Μοντρεαλ μοιράστοικαν οι κάρτες εισόδου στις ΗΠΑ και τελικά άρχισε η κάθοδος προς το O' Hare με το Σικάγο να αχνοφαίνεται από κάτω μας. Τελικά, 524 λεπτά αφότου αφήσαμε το γερμανικό έδαφος ακοyμπούσαμε στον 14R με τα reverse να ουρλιάζουν και τα αερόφρενα να προσπαθούν να επιβραδύνουν το θηρίο. Μετά από ένα μακρύ taxi και αφού συναντήσαμε εκπροσώπους από τη Μέση Ανατολή και τη Λατινική Αμερική σταματήσαμε επιτέλους και άρχισε η αποβίβαση για να ακολουθήσει ο σπαστικός έλεγχος διαβατηρίων με λήψη δακτυλικών αποτυπωμάτων και φωτογραφίας που ευτυχώς δεν κράτησε πολύ μιας και η πτήση μας ήταν η μόνη που έφτασε εκείνη την ώρα (Δε ξεχνώ τη μια ώρα που έκανα να φτάσω από τη φυσούνα στον έλεγχο πριν 2 χρόνια στο Μοντρεάλ, καθώς είχαν φτάσει ταυτόχρονα τρεις πτήσεις από ευρώπη). Αφού συγκεντρωθήκαμε και πήραμε μια πρώτη μυρωδια από Αμερική (κυριολεκτικά καθώς οι φριτέζες του McDonald's είχαν πάρει φωτιά) ξεκινήσαμε για το ξενοδοχείο, όπου με περίμενε ο εφιάλτης του jet lag, απ' το οποίο συνήλθα τελικά μετά από 2 μέρες.
Το Jet Lag κατάφερε να με νικήσει την πρώτη νύχτα (και την επόμενη βεβαίως βεβαίως) κι έτσι στις 5 το πρωϊ με το μάτι γαρίδα αποφάσισα να μη τυραννιέμαι άλλο και να ξεκινήσω τη μέρα μου με ένα μπάνιο στην πισίνα του ξενοδοχείου. Το Omni Hotel Chicago είναι ένα all suites hotel εβρισκόμενο επί της N. Michigan Avenue ή αλλιώς Magnifficent Mile. H N. Michigan είναι ο κύριος εμπορικός δρόμος της πόλης με επώνυμα καταστήματα του στυλ Cartier, Van Cleefs, Boss, Armani κλπ.
Τα δωμάτια του ξενοδοχείου ήταν πολύ άνετα (ακόμα και τα μικρότερα όπως το δικό μας) ενώ η θεση του έδινε εύκολη πρόσβαση σε πολλά αξιοθέατα και ΜΜΜ ( τα οποία παρεπιπτόντως για πρώτη φορά δεν τίμησα, με μόνη εξαίρεση το ταξί 1-2 φορές). Ακούγεται περίεργο αλλά η πόλη περπατιέται άνετα καθώς τα περισσότερα μουσεία και αξιοθέατα βρίσκονται εκατέροθεν της N. Michigan και της προέκτασής της S. Michigan με ελάχιστές εξαιρέσεις.
Μετά το γενναίο πρωϊνό ξεκίνησε η περιήγηση με πρώτη στάση στο John Hancock Center ή αλλιώς "Big John" με μια μικρή στάση στο Water Tower ένα από τα λίγα κτήρια που γλίτωσαν από την καταστροφική πυρκαγιά του 1871. Ο Big John είναι ένας 100-όροφος ουρανοξύστης 343 μέτρων όπου με $15 λιγότερα και σε 40 sec φτάνεις στο παρατηρητήριο του 94ου ορόφου για να απολαύσεις μια πανοραμική άποψη της πόλης και των περιχώρω ( καιρού επιτρέποντος). Από κει πάνω έχει κανείς μια καλή άποψη του ύψους αλλά μπορεί να απολαύσει ολόκληρο το Navy Pier και το Sears Tower (ο μαύρος ουρανοξύστης στο βάθος) ο οποίος με τα 527 μέτρα του ήταν μέχρι την κατασκευή του Taipei 101, το ψηλότερο κτήριο στον κόσμο. Η N. Michigan διασταυρώνεται με το Chicago River στις όχθες του οποίου βρίσκονται ορισμένα από τα πιο χαρακτηρηστικά οικοδομήματα της πόλης όπως το Wringley Building, το Tribune Tower (έδρα της εφημερίδας Chicago Tribune) στους εξωτερικούς τοίχους του οποίου είναι ενσωματωμένα θραύσματα από διάφορα μνημεία του κόσμου όπως της Απαγορευμένης Πόλης, του Παρθενώνα αλλά και μια πέτρα από τη Σελήνη. Μπροστά από το Tribune Tower βρίσκεται ένα από τα εκατοντάδες γλυπτά που είναι διάσπαρτα στην πόλη, μια μεγέθυνση του γνωστού American Gothic που εκτίθεται στο Art Institute of Chicago. Όπως καταλαβαίνετε, το γλυπτό είναι σημείο φωτογράφησης και αναλόγως της ώρας μπορεί να χρειαστεί να περιμένετε αρκετά για να έρθει η σειρά σας. Ένα άλλο κτήριο που δεσπόζει στην περιοχή είναι ο Tramp Tower που καθρεφτίζει πάνω του τη γύρω αρχιτεκτονική.
Από το Chicago river ξεκινούν τα water taxies που με ένα αντίτιμο 3-10$ (αναλογα με τη διαδρομή) σε μεταφέρουν σε διάφορα σημεία της πόλης όπως Navy Pier, Sears Tower, Shedd's Aquarium ή απλά σε κάνουν μια βόλτα στη λίμνη Michigan.
H μέρα έκλεισε σ' ένα από τα πιο γνωστά Jazz Clubs του Σικάγο όπου απόλαυσα το 12oz stake μου συνοδεία καλής μουσικής και άφθονης μπύρας.
Το Σικάγο είναι χτισμένο κατά μήκος της λίμνης Michigan, επιτρέποντας έτσι την ανάπτυξη πάμπολλων παράκτιων χώρων αναψυχής για τους κατοίκους. Ο σπουδαιότερος, που αποτελεί κι έναν μεγάλο πνεύμονα πράσινου για την πόλη είναι το Millenium Park και τα γειτονικά (και επικοινωνούντα μεταξύ τους Grant Park, Burnham Park & Jackson Park). Ρίξτε μια ματιά στο Google Maps για να καταλάβετε την έκταση πρασίνου που έχει αυτή η πόλη σε σύγκριση με τις Ελληνικές τσιμεντουπόλεις. Η βόλτα μας ξεκίνησε από το Millenium Park με τα χαρακτηρηστικά γλυπτά του. Επίσημη "είσοδος" του πάρκου θεωρείται η Cloud Gate ή "το Φασόλι". Είναι ένας εντυπωσιακά μεγάλος καθρέφτης, ιδανικός δια τη σύζυγο (που να ψάχνει την... τσάντα-βαλίτσα-μα που το' βαλα τώρα το καθρεφτάκι). Εκείνη τη στιγμή ένας θόρυβος από ψηλά μου έφερε στο μυαλό εικόνες που δε θα θελα να ξαναδώ. Επόμενη στάση ήταν στο Crown Fountain, ένα συντριβάνι-video wall που πρόβαλλε φάτσες κατοίκων της πόλης που κάποια στιγμή ξεχνούσαν τους καλούς τους τρόπους κι άρχιζαν το κατάβρεγμα, ενώ αμέσως μετά ένα ειδυλιακό τοπίο χαλάρωνε τα νεύρα. Όπως καταλαβένετε, κάθε σύγκριση με τα δικά μας συντριβάνια-ξεβράκωτα αγοράκια περιττεύει. Πρέπει να ομολογήσω ότι βλέποντάς το μου ήρθε στο μυαλό μια πιο kinky εκδοχή αλλά αμά την περιγράψω θα με κλείσουν μέσα. Σιγά-σιγά ο δρόμος μας έβγαλε στο Grant Park όπου δεσπόζει το Buckinham Fountain γνωστό από τον Αλ Μπάντυ .Το συντριβάνι αυτό μάλλον σπούδασε στο conservatoir καθώς κάθε ώρα αρχίζει να παίζει μουσική. Με το τέλος της παράστασης πήραμε το δρόμο της επιστροφής, κάνωντας ένα διάλλειμα στο Jay Pritzker Pavillion, συναυλιακό χώρο εν μέσω Millenium Park. Μετά από ένα γενναίο φρεσκαρισμα στο ξενοδοχείο ( όπως είπα και στην αρχή της αφήγησης, όλες οι διαδρομές έγιναν ΠΕΡΠΑΤΩΝΤΑΣ, εκτός της επίσκεψης στο Museum of Science and Industry που βρίσκεται στου διαόλου τον
κ ο) για ν' ακολουθήσει ένα υπέροχο δείπνο στο εστιατόριο Cite, ευρισκόμενο στον 70ο όροφο ενός χαμόσπιτου με εκπληκτική θέα στο κατάφωτο Σικάγο. Με το στομάχι γεμάτο ΡΟΔΑΛΟ (ΧΕΧΕΧΕΧΕΧΧΕΧΕΧΕΧΕΧΕΧΕ ) φαγητό και τον εγκέφαλο πλήρους εικόνων και οίνου, παραδόθηκα στην αγκαλιά του Μορφέα, απαλλαγμένος επιτέλους από το Jet-Lag, για 10 συνεχόμενες ώρες
Καθώς η μέρα προβλέπονταν βροχερή, αποφασίστηκε αποβραδύς ν' αφιερωθεί σε επίσκεψη μουσείων και συγκεκριμένα στο Art Institute of Chicago το πρωι και το Museum of Science and Industry αμέσως μετά.
Tο Art Institute of Chicago περιέχει συλλογές από πολλές περιόδους της Ιστορίας (Μεσσοποταμία, Αρχαία Αίγυπτος κλπ μέχρι μοντέρνα ζωγραφική και γλυπτική έως τα μέσα του περασμένου αιώνα). Η περιήγηση ήταν σχετικά γρήγορη καθώς εστίασα περισσότερο σε συγκεκριμένους πίνακες (American Gothic, Nighthawks και πίνακες των Jackson Pollock & Mark Rothko. To Museum of Science and Industry βρίσκεται αρκετά μακρυά από το κέντρο της πόλης (προτιμήστε ταξί για την επίσκεψή σας αν και εξυπηρετείται κι από αστικό λεωφορείο) και περιέχει εκθέματα που καλύπτουν τις μεταφορές, τη βιομηχανία, το διάστημα κ.α. Έτσι, κάποιος μπορεί να μεταμορφοθεί σε Μπαρμπαστάθη, καπετάν Αντρέα Ζέπο, ή αστροναύτη. Το σημαντικότερο έκθεμα του μουσείου (κατά τη γνώμη μου) είναι το U-505, το μοναδικό γερμανικό υποβρύχιο που έπεσε σε συμμαχικά χέρια άθικτο. Το έκθεμα καταλαμβάνει μια ολόκληρη αίθουσα και είναι επισκέψιμο με ένα 15λεπτο tour όπου αναπαριστόνται ακριβώς οι συνθήκες διαβίωσης και μάχης μέσα σ' αυτό. Αφού περάσαμε ένα ευχάριστο απόγευμα απιστρέψαμε στο ξενοδοχείο εν μέσω κατακλυσμού με αποκορύφωμα χαλάζι για να ετοιμαστούμε για τη βραδυνή κρεπάλη.
Δύο άλλα μουσεία που αξίζουν της προσοχής σας είναι το Field Museum (Φυσικής Ιστορίας) με κύριο έκθεμα την Sue, τον πιο καλοδιατηρημένο σκελετό T.Rex παγκοσμίως και το Shedd's Aquarium με κύριο εξιοθέατο το show που δίνουν τα δελφίνια και οι φάλενες Belluga. Δυστυχώς λόγω στενότητας χρόνου, δεν κάθησα να δω τα κήτη να χορεύουν. Τα δυο κτήρια βρίσκονται δίπλα δίπλα κι έτσι με μια βόλτα τα επισκέπτεστε και τα δύο. Επίσης, προσφέρουν μια καταπληκτική θέα στο skyline του Σικαγο. Οι υπόλοιπες μέρες του ταξιδιού πέρασαν με επιστημονική επιμόρφωση και βόλτες στο Downtown κάτω από τις γραμμές του El (elevated train) και στον Union Station όπου γυρίστηκε η περίφημη σκηνή της σκάλας στους "The Untouchables".
M' αυτά και μ' αυτά έφτασε η ημέρα της επιστροφής. Το O'Hare είναι το πιο πολυσύχναστο αεροδρόμιο της Αμερικής με 5 Terminals (το T5 ειναι το International που εξυπηρετεί την star Alliance). Είναι αεροδρόμιο που βοηθάει το planespotting καθώς έχει μεγάλα παράθυρα, ενίοτε καθαρά (ζητώ συγγνώμη που δεν παραθέτω φωτογραφίες).

4.6.2009 ORD-FRA LH431 B747-430 D-ABVB "Bonn"

To γερασμένο 744 μας περίμενε υπομονετικά στην Β17. Το load factor πλησίαζε το 100% με τους περισσότερους επιβάτες να είναι ινδοπακιστανικής καταγωγής. Δυστυχώς η προσπάθεια μου για e-check in δεν ήταν τυχερή αυτή τη φορά καθώς το σύστημα έδινε ελεύθερες μόνο τις 39BC. Στην Α στρογγυλοκάθησε ένας νεαρός Ινδός που επέμενε να έχει κλειστό το σκιάδιο του παραθύρου κι εγώ ΑΔΙΑΚΡΙΤΑ το ανέβαζα συνεχώς. Τελικά πείστηκε να το αφήσει ανοικτό μιας και η μόνη εναλλακτική του λύση ήταν να πάρει το διάδρομο (πράγμα που δε δέχτηκε). Δεν μπορώ να καταλάβω μερικούς ανθρώπους. Αφού δε θέλουν παράθυρο, γιατί δεν το δίνουν σ' αυτούς που το επιθυμούν. Το αεροσκάφος έδειχνε καθαρά την ηλικλία του, με τα φαγωμένα καθίσματα, την έλλειψη PTV και τη στενότητά του που τη μετρίαζε η θέση μου στο διάδρομο. Κάποια στιγμή μοιράστηκε το φαγητό (χοιρινό με ρύζι, σαλάτα και γλυκό). Αποφασισμένος να κοιμηθώ ήπια δυο ποτήρια κρασί και ένα 5αρι Stilnox ( ) και ξεράθηκα μέχρι την ώρα του breakfast, περίπου 1 ώρα πριν φτάσουμε Φρανκφούρτη. Έχοντας περίπου 2 ώρες μέχρι την επόμενη πτήση, αποφάσισαμε να συνέλθουμε μ' ενα καυτο μπάνιο στο Admnirals Lounge (χάρη στο Priority Pass). Το μόνο κακό είναι ότι του lounge βρίσκεται landside, άρα έπρεπε να βγούμε, να πλυθούμε και να ξαναπεράσουμε security check. Η αίσθηση καθαριότητας όμως μας αποζημίωσε.

5.6.2009 FRA-ATH LH 3880 A321-131 D-AIRF "Kempten" και ATH-SKG A3116 A320-232 SX-DVJ "Exelixis"

Η συσσωρευμένη κούραση των προηγούμενων ημερών δεν άφησαν περιθώριο για spotterικες αναζητήσεις. Μηχανική κατανάλωση του κρύου πιάτου της LH (χωρίς φωτογραφία, μπορεί και να πήρα δε θυμάμαι) , ύπνος μέχρι την Αθήνα, ΚΑΦΕΣ ΦΡΑΠΕΣ ΜΕ ΠΟΛΛΑ ΠΑΓΑΚΙΑ στον ΕΛ. ΜΠΕΝ και άφιξη στη Σαλονίκη.