<Γκρό> Το χέρι της γυναίκας χτυπάει την πόρτα.
-Τοκ τοκ τοκ
-Ποιος είναι ?
-Εγώ.
- Τι θες?
-Να μπω.
- Μπες.
-Μπήκα.
-Κλείσε.
-Έκλεισα
<διάλογος παρμένος από θρυλική σκηνή του ΘΟΥ-ΒΟΥ>
Μετά από λίγη ώρα, η γυναίκα βγαίνει από το γραφείο. Η συμφωνία έχει κλείσει. Θα πάω στην Ουάσιγκτον, αλλά λόγω Τρισέ, Όλι Ρεν, Στρος Καν και πολλών άλλων, τα εισητήρια είναι δικά μου. Κανένα πρόβλημα, μιας και 107.000 μίλια περιμένουν να ξοδευτούν. Το ψάξιμο ξεκινάει και προς μεγάλη έκπληξη ΔΕΝ υπάρχουν βολικά για να μην πω ΔΕΝ υπάρχουν καθόλου award tickets για Ουάσιγκτον.
Μετά από πολλούς κι απίθανους συνδυασμούς ( ATH-YYZ, ATH-YUL, ATH-ATL, ATH-MEX, ATH-SFO κλπ) ο μόνος που έκατσε βολικός για τις μέρες που ενδιαφερόμουν ήταν ο ATH-GVA-JFK με Swiss. Μιας και τα μίλια θα έληγαν, είπα να μου κάνω ένα δώρο και ξοδεύοντας μονοκοπανιάς 105.000 έκλεισα όλο το ταξίδι Business Class για να απολαύσω άλλη μια φορά τη φιλοξενία των Ελβετών. Έμενε να βρω βολική και οικονομική πτήση για Ουάσιγκτον. Δεν ήθελα να πετάξω για το Dulles (IAD) μιας και βρίσκεται περίπου 50 χλμ εκτός της πόλης, ΔΕ συνδέεται με τρένο αλλά με λεωφορείο που αφήνει σε σταθμό μετρό κι από κει φορτωμένος να τρέχω για το ξενοδοχείο. Το ταξί δεν παίζει μιας και κοστίζει κοντά στα 60$ χωρίς φόρους, tip , κλπ, οπότε έπρεπε να βρω πτήση για το μικρότερο Reagan (DCA) το οποίο βρίσκεται μέσα στην πόλη και έχει σταθμό του μετρό.
Μετά από αρκετό ψάξιμο κατέληξα στη Delta με $120 r/t που ήταν και το φτηνότερο που βρήκα. Το ξενοδοχείο που κλείστηκε ήταν το Grand Hyatt, κοντά στο Λευκό Οίκο και μόλις 5 στάσεις από το DCA. Έτσι, οι πτήσεις διαμορφώθηκαν ως εξής:
13/6/2011 SKG-ATH A3 511 A320-232 SX-DVK
14/6/2011 ATH-GVA LX1825 A320-214 HB-JLQ “BULACH”
14/6/2011 GVA-JFK LX 22 A330-343E HB-JHE “FRIBURG”
14/6/2011 JFK-DCA DL2550 CRJ-900 N907XJ (Mesaba Airlines)
19/6/2011 DCA-JFK DL2555 CRJ-900 N932XJ (Mesaba Airlines)
19/6/2011 JFK-GVA LX23 A330-343ER HB-JHG “GLARUS”
20/6/2011 GVA-ATH LX1822 A320-214 HB-JLP “ALLSCHWIL”
20/6/2011 ATH-SKG A3 126A320-232 SX-DVV “ΚΛΕΙΣΘΕΝΗΣ”
Όπως κάθε φορά, το ταξίδι ξεκίνησε στο Υπεραεροδρόμιο του Ελληνικού Βορρά, με την τελευταία πτήση προς Αθήνα που παραδόξως είχε κωδικό Γερμανίας (511 είναι πτήση για DUS μου φαίνεται). Τέλος πάντων, κλασική πτήση εσωτερικού με το τυπικό service, ανέφελη και by the book, οπότε 31 λεπτά μετά την απογείωση ακουμπήσαμε μαλακά στον 03R. Μιας και το check in της Swiss ξεκινούσε 2 ώρες πριν την πτήση, οπότε δεν μπορούσα να παραδώσω βαλίτσα, κατευθύνθηκα προς το "Μελίνα Μερκούρη" lounge της ΟΑ που μεταξύ άλλων εξυπηρετεί και την Swiss, όπου και χαλάρωσα για τις επόμενες ώρες, κλέβοντας και λίγη ώρα ύπνου. Βγήκα, παρέδωσα βαλίτσα και ξαναπήκα μέχρις ότου ξεκίνησε η επιβίβαση.
Κατά την τροχοδρόμηση προς τον 03R, είχα τηνευκαιρία για πολύ όμορφες φωτογραφίες και τελικά στις 07:28 το A320 άφησε το Ελληνικό έδαφος κατευθυνόμενο για την πατρίδα του. Περίπου 40 λεπτά αργότερα άρχισε το service μ' ένα νόστιμο πρωϊνό που ολοκληρώθηκε με αρωματικό καφέ και σοκολάτες. Με γεμάτο στομάχι, είχα όλο το χρόνο ν' απολαύσω την πτήση και να ξαναδώ ένα αγαπημένο αεροδρόμιο, όπου πριν από ενα χρόνο ο ένδοξος Σύλλογος έζησε μοναδικές στιγμές. Μετά από λίγη ώρα,το όρος Matterhorn, το φυσικό σύνορο μεταξύ Ιταλίας κι Ελβετίας μας υποδέχτηκε σε πλήρη μεγαλοπρέπεια, λουσμένο στο πρωϊνό φως. Η Ελβετική ύπεθρος ξεδιπλώνονταν από κάτω μας ώσπου φάνηκε ο προορισμός μας, το αεροδρόμιο Cointrin (GVA / LSGG) της Γενεύης. Με μία τέλεια visual προσέγγιση, ο κυβερνήτης "έπιασε" τον 05 ακριβώς 147 λεπτά αφότου αφήσαμε το Αθηναϊκό έδαφος. Αφού ολοκλήρωσε τις διαδικασίες σβησίματος ήρθε στη θέση μου (1F) και με προσκάλεσε στο γραφείο του για μια φιλική κουβέντα. Εδώ κάνω μια παρένθεση για να σας πω ότι, αμέσως μετά την επιβίβαση, έδωσα στο πλήρωμα το logbook μου για υπογραφή, μαζί με την ταυτότητα του Συλλόγου κι ένα δώρο (το ίδιο έκανα και στην πτήση προς Ν.Υ κι ανταμείφθηκα). Αφού συζητήσαμε εκτενώς για την πτήση, το Σύλλογο και το planespotting γενικότερα, τον αποχαιρέτησα για να αξιοποιήσω το χρόνο μου μέχρι την επόμενη πτήση. Έχοντας 3 ώρες κενό, αν και η πόλη είναι μόλις 15 λεπτά μακρυά με τη συγκοινωνία, αξιοποίησα απόλυτα το χρόνο αυτό σποττάροντας ανελέητα από το εστιατόριο ALTITUDE, που βρίσκεται στον 3ο όροφο του αεροδρομίου, landside. Eδώ μπορείτε να πάρετε μια μικρή γεύση των όσων πέρασαν από μπροστά μου.
Για όποιον ενδιαφέρεται, Η Γενεύη είναι ένα πολύ συμπαθητικό και spotters friendly αεροδρόμιο, με καλή κίνηση. Μέχρι πριν λίγα χρόνια, διέθεται observation deck το οποίο έδωσε τη θέση του στο ALTITUDE. Πάντως, το εν λόγω εστιατόριο, προσφέρει άπλετη θέα στην πίστα, μεγάλα και καθαρά παράθυρα και το προσωπικό ΔΕΝ ενοχλεί. Μ' έναν καφέ των 2 € μπορεί κάποιος να καθήσει ΟΣΕΣ ώρες θέλει και να κάνει το hobby του ανενόχλητος.
Η ώρα πέρασε χωρίς να το καταλάβω, οπότε αφού έκανα ένα γρήγορο πέρασμα από το lounge για καφέ, interntet, "fuel dump" κι ένα καυτό μπάνιο κατευθύνθηκα προς την πύλη Β11, όπου το 333 με περίμενε για να με φιλοξενήσει για τα επόμενα 486 λεπτά, που αποδείχτηκαν 486 λεπτά ΑΠΟΛΑΥΣΗΣ γευστικής, οπτικής και κοινωνικής।
Δεν υπάρχει πιο όμορφο συναίσθημα να στρίβεις προς τ' αριστερά, όταν επιβιβάζεσαι σ' ένα long haul αεροσκάφος......
Μ' αυτό το συναίσθημα λοιπόν, βολεύτηκα στην 5Κ, στη "μικρή" καμπίνα της business, τακτοποίησα τα πράγματά μου και παρέδωσα στον maitre de cabine το logbook για υπογραφή από το πλήρωμα μαζί με ένα δωράκι για τους πιλότους. Μετά το καλωσόρισμα, συνοδεία φρεσκοστιμένου χυμού πορτοκαλιού έγινε το push-back κι εγώ συνέχισα να φωτογραφίζω ό,τι περνούσε από δίπλα μας καθώς τροχοδρομούσαμε για το holding του 05.
Στις 10:23 Zulu oi Τrent 700 με full στοιχεία σήκωσαν το 330 από το Ελβετικό έδαφος. Ο Captain Schmidt με μια δεξιά στροφή μας πρόσφερε μια πανοραμική εικόνα της Γενεύης με το περίφημο συντριβάνι Jet d' Eau να δεσπόζει στην εικόνα. Περίπου 45 λεπτά από την απογείωση κι αφού σταθεροποιηθήκαμε στα 380, ξεκίνησε το service. Διάλεξα έναsingle malt για ορεκτικό καθώς ξεκινούσα την ταινία "Hall Pass" στο IFE. To πρώτο πιάτο αποτελούνταν από "Rosehip tea-smoked chicken breast slices, herb vinaigrette & grilled summer vegetables" το οποίο ξεπλύθηκε μ' ενα ποτήρι Clarendelle (ένα από τα πολλά που ακολούθησαν). Το κυρίως γεύμα ήταν ένα απολαυστικότατομοσχαρίσιο φιλέτο με λαχανικά και η γευστική πανδαισία ολοκληρώθηκε με το πιάτο τυριών και το γλυκό (apple cream with rosemary and Creme de Gruyere) συνοδία ενό ποτηριού Port (Porto Nieeport Tawny). Kάπου εκεί τα βλέφαρα άρχισαν να βαραίνουν, ηταινία πλησίαζε προς το τέλος και αφού έστρωσα το "κρεβάτι" μου, ξεράθηκα για τις επόμενες 3 ώρες. Ξύπνησα πάνω από τον Καναδά για να διαπιστώσω ότι είχαμε παρέα που μετά από λίγο πολλαπλασιάστηκε. Εκείνη τη στιγμή δέχτηκα την επίσκεψη του Κ2, που αφού μ' ευχαρίστησε για τα δώρα, συζητήσαμε γενικά για την πτήση, το spotting και το Σύλλογο και με προσκάλεσε στο πιλοτήριο μετά την προσγείωση.
Το pre-landing snack (κοτοκεφτέδες με κους-κους και κάρυ) ήταν παραπάνω από καλοδεχούμενο και έτσι μετά από 486 συνολικά λεπτά πτήσης "πιάσαμε" στον 04R. Ενώ όλοι οι επιβάτες αποβιβάζονταν, η κυρία του Οίκου μου απολάμβανε μερικές ακόμα στιγμές ανάπαυσης και κουβέντας με το πλήρωμα κι εγώ σαν μικρό παιδί επισκέφτηκα το cockpit όπου ο Κ2 υπέγραφε το logbook κι ο Κυβερνήτης με καλωσόριζε θερμά. Μετά από περίπου 10 λεπτά κουβέντας, φιλοφρονήσεων και φωτογραφιών, αποχαιρέτησα το πλήρωμα μ' ένα δώρο από μέρους τους (το flight path μας με τις υπογραφές τους). Περάσαμε στα γρήγορα τον έλεγχο και με το air-train βρεθήκαμε στο Τerminal 3 που είναι το βασίλειο της Delta. Έχοντας περίπου 3 ώρες για την επόμενη πτήση, επιδόθηκα σε ανελέητο spotting μέσα από τα όχι και τόσο καθαρά παράθυρα. Καθώς η πτήση μας ανακοινώθηκε στα FIDS ξεκινήσαμε για την Β23 όπου γνώρισα ένανν νέο τρόπο επιβίβασης, που μου θύμησε ΚΤΕΛ. Τα Αεροπλάνα παρατεταγμένα στη σειρα, με μια μακρυά "φυσούνα" να οδηγεί σ' αυτά. Μέσα, έξοδοι οδηγούσαν στην πίστα όπου υπάλληλοι της εταιρείας έστελναν τους επιβάτες στις πτήσηεις τους. Εντύπωση μου έκανε κι η ανακοίνωση (όταν πλέον βρεθήκαμε μέσα στο CRJ μας) "Τhis is a flight to Washington DC. Any passenger who's not flying to DC, please disembark NOW". Η θέση που είχα κρατήσει on-line ήταν η 14D. Mιας και η exit-row ήταν άδεια, με το που έκλεισαν οι πόρτες έδωσα έναν πήδο και βρέθηκα με απλωμένα πόδια στην 13D (αφού πρώτα είχα "ελαφρώσει" την τσέπη από περιοδικά, safety cards και το overhead bin από μια κατακόκκινη κουβέρτα). Service 0 για τα 48 λεπτά πτήσης, ούτε νερό, οπότε στις 19:24 τοπική, ο μαραθώνιος πτήσεών μας έφτανε στο τέλος. Μ' ένα ταξί και 18$ φτωχότεροι βρεθήκαμε μετά από 15 λεπτα στην πόρτα του ξενοδοχείου με το εντυπωσιακό lobby φωτισμένο. Το δωμάτιο άνετο και με θέα στο αίθριο. Αφού βρήκαμε τον εαυτό μας κάτω από το καυτό νερό βγήκαμε για μια πρώτη βόλτα στην πόλη με κατεύθυνση το γειτονικό Λευκό Οίκο. Μιας κι ο Barry ήταν απασχολημένοις στο μπάνιο και δε μπορούσε να μας δεχτεί, πήραμε το δρόμο της επιστροφής με μια απαραίτητη στάση για καυσιμα στο Capitol City Brewery που βρισκεται ΑΚΡΙΒΩΣ απέναντι από το ξενοδοχείο.
Μην έχοντας άλλες δυνάμεις, βυθιστήκαμε σε έναν γλυκό ύπνο με ονειρικές εικόνες από την μέχρι εκείνη την ώρα εμπειρία....
Πριν ξεκινήσω, θέλω να πω δυο κουβέντες για το Metro. Οι μετακινήσεις στην DC δεν είναι φτηνές. Το metro έχει ένα εκτεταμμένο δίκτυο αλλά έχει κι ένα περίεργο σύστημα χρεώσεων. Στην ουσία δεν υπάρχει σταθερός ναύλος. Η τιμή κάθε εισητηρίου εξαρτάται από τη διαδρομή που θα διανυθεί αλλά και από την ώρα της ημέρας που θα συμβεί αυτό. Δεν είναι σπάνιο να χρειαστεί να πληρώσει κάποιος extra για να βγει από το σταθμό. To εισητήριο χρησιμεύει για είσοδο κι έξοδο από το σταθμό οπότε καλό είναι να φυλάσσεται μέχρι να βρεθείτε έξω από αυτόν.
Η Ημερίσια κάρτα κοστίζει 9$ και ισχύει από 9:00-00:00, υπάρχει η εβδομαδιαία των 27$ αλλά ΜΟΝΟ για τις φτηνές διαδρομές οπότε μπορεί να χρειαστεί πρόσθετο εισητήριο για έξοδο από το τρένο και η κανονική εβδομαδιαία των 47$ (η αντίστοιχη στη Ν.Υ κοστίζει 27$). Εμείς χρησιμοποιούσαμε τις ημερήσιες.
Η μέρα (όπως κι οι υπόλοιπες) ξεκίνησε με μια αναζωογωνητική βουτιά στην πισίνα. Ο σταθμός Metro Center βρίσκεται βολικά τοποθετημένος μέσα στο ξενοδοχείο οπότε πρόσφεε τεράστια ανεση στις μετακινήσεις μας. Μιας και το πρωϊνό δεν περιλαμβάνονταν στην τιμή του δωματίου, τρώγαμε καθημερινά έξω για να έχουμε και δωρεάν Wi-Fi. H πρώτη μας πρωϊνή βόλτα στην πόλη μας βρήκε στο Dupont Circle όπου βρίσκεται ένα υποκατάστημα του Le pain Quatidiene (είναι σταθερή αξία από την 3μηνη παραμονή μου στις Βρυξέλλες). Το πρωϊνό χορταστικότατο και η ατμόσφαιρα ετελώς ευρωπαϊκή. Αφού λοιπόν χορτάσαμε με 18$ (μαζί με φόρους και tip !) και μιλήσαμε μεσω Skype χαρη στο Wi-Fi του μαγαζιού κατυεθυνθήκαμε στο The Mall, το μεγάο πάρκο στο κέντρο της πόλης που οριοθετείται από το Καπιτόλιο και το Washington Monument. Χάρη σ' εναν οικιστικό νόμο που επιβάλει το 25% της πόλης να είναι πράσινο και τα κτήρια να μην ξεπερνούν το ύψος του Καπιτολίου, η πόλη δίνει έναν αίσθημα απλωσιάς κι ελευθερίας. Δυστυχώς, το τεράστιο παρκο του Mall και η περίφημε reflecting pool (όσοι έχουν δει το Forrest Gump θα θυμούνται τη σκηνή που ο Tom Ηanks τρέχει μέσα σε μια "λίμνη" με φόντο το Linkoln Memoerial) ήταν σε φάση ανακατασκευής οπότε, η εικόνα δεν έμοιαζε με όσες είχαμε στο μυαλό μας από τις διάφορες ταινίες.
Η επίσκεψη στο Washington Μonument, όπως και σε όλα τα μνημεία και τα μουσεία της πόλης είναι δωρεάν, αλλά επιβάλλει κράτηση αρκεςτοό καιρό πριν, κάτι που αμέλησα να κάνω οπότε χάσαμε την ευκαιρία να δούμε την πόλη από ψηλά।
Μιας και λόγω αμέλιας, δεν κατάφερα να επισκεφτώ το Washington Memorial, το οποίο κατακλύζονταν από μαθητές απ' όλες τις πολιτείες (υπήρχε εθνικό μαθητικό συνέδριο στην πόλη) οδέυσαμε προς το WW2 memorial. Είναι μια συμμετρική κατασκευή, αφιερωμένη στα 2 μέτωπα (Ειρηνικός κι Ευρώπη/Αφρική) με τις δυο αψίδες να συνδέονται με το Freedom Wall που περιέχει το Field of Stars. Αν και μη Αμερικάνός, δε μπόρεσα να μην αισθανθώ δέος προστά στο θέαμα των 4084 επίχρυσων αστεριών. Όπως εύστοχα παρατήρησε η Ελένη "Είναι τρομερό, βλέπεις ένα άστρο και συνειδητοποιείς ότι 100 άνθρωποι χάθηκαν για πάντα. Δυο άστρα είναι ένα χωριό, 10 άστρα μια κωμόπολη...." Όντως The Price of Freedom. Επίσης δέος προκαλεί και η ρήση του ναυάρχου Nimitz.
To κλίμα ήρθε να βαρύνει ακόμα περισσότερο με το θρυλικό Vietnam war Memorial (δύο γρανιτένιοι τοίχοι σε σχήμα V, με χαραγμένα τα ονόματα των 58000 περίπου στρατιωτών, που έπεσαν στον "Βρώμικο Πόλεμο") όπου απόγονοι ή ζώντες συγγενείς των νεκρών ψάχνουν το όνομα για να το αποτυπώσουν σε χαρτί. Το κλίμα ελάφρυναν οι συνεχείς υπερπτήσεις αεροσκαφών από το κοντινό DCA.
O πρόεδρος Lincoln, μας περίμενε βλοσυρός μέσα στο μνημείο του κι αφού ξεκουραστήκαμε χαζεύοντας διάφορους street performers, αποδώσαμε φόρο τιμής στους νεκρούς του πολέμου της Κορέας (μιας και υπήρξε Ελληνική συμμετοχή) στο εντυπωσιακό Korean War Memorial. Το εν λόγω μνημείο αποτελείται από 19 αγάλματα, λίγο μεγαλύτερα από φυσικό μέγεθος μιας ολόκληρης δημηρίας σε φάση περιπόλου. Οι μορφές σκληρές αλλά γεμάτες φυσικότητα στις στάσεις. Επόμενη στάση το Franklin D. Roosevelt Memorial, αφιερωμένο στον μεγάλο Αμερικάνο ηγέτη του New Deal και του Β' ΠΠ. Το μνημείο έναι ένα σύμπλεγμα αγαλμάτων, παραστάσεων και καταρρακτών σε διάταξη μεάνδρου και προσφέρει πολλές ευκαιρίες ξεκούρασης και δροσιάς στους κουρασμένους ταξιδιώτες , όπως του λόγου μας. Με τις μπαταρίες λίγο γεμάτες, λόγω του περπατήματος κάτω από τον ήλιο (ο φίλος Fotis με είχε προειδοποιήσει για τον καιρό) φτάσαμε κατάκοποι στις όχθες της Tidal Basin όπου δεσπόζει το Jefferson Memorial. Η ώρα είχε περάσει, η πείνα βαρούσε κόκκινο οπότε με βαρεια από την κούραση βήματα πήγαμε ώς την "κοντινότερη" στάση του metro (ΜΟΛΙΣ 15 λεπτά περπάτημα) για να καταλήξουμε στο food court του Old Post Office. Ένα καυτερό αλλά νόστιμο ινδικό γεύμα μας άναψε φωτιές που ανέλαβαν να σβήσουν δύο τεράστια παγωτά από του Μπεν και του φίλου τού του Τζέρρυ (όχι του δικού μας, του άλλου). Το δωμάτιο μας υποδέχτηκε με ανοιχτές αγκάλες και μετά τη μεσημεριανή σιέστα, 2-3-4-5-6-7-8 απλωτές στην πισίνα ήρθε η ώρα για βολτίτσα και μπύρες. Οδεύσαμε προς το Capitol Hill και συγκεκριμένα στο Bullfeathers μια καταπληκτική gastro-pub όπου συναντάει κανείς παλιούς και νέους πολιτικούς, γραμματείς και φαρισαίους, φοιτητές κι απολαμβάνει τα steaks του χαζεύοντας το Καπιτόλιο. Μια χωνευτική νυχτερινή βόλτα στο Καπιτόλιο και τη γειτονική Library of the Congress σήμανε την ώρα της αναπαυσης। Η πρώτη μέρα στην πανέμορφη Αμερικάνική πρωτεύουσα τελείωσε , με το μυαλό να επεξεργάζεται και ν' αποτυπώνει αιώνια τις εικόνες, τους ήχους και τις γεύσεις....
Η ημέρα ξεκίνησε με την καθιερωμένη πρωϊνή βουτιά κι ένα γενναίο πρωϊνό, καθώς επρόκειτο ν' ακολουθήσει μια πολύ γεμάτη ημέρα. Το πρωϊνό , είχε προκαθοριστεί ν΄αφιερωθεί στο ΝΑΟ (Smithsonian Air and Space Museum). Το μουσείο είναι ένας αληθινός παράδεισος για τους λάτρεις της αεροπορίας, με εκθέματα από τη γέννηση της αεροπορικής ιδέας έως την κατάκτηση του διαστήματος. Μεταξύ άλλων μπορεί κανείς να θαυμάσει το αυθεντικό αεροπλάνο των Αδερφών Ράϊτ, το Χ1 του Chuck Yeager, ένα αποκεφαλισμένο 747, ένα πανέμορφο DC 7 με το cocpit του σε κοινή θέα, το Spirit of St. Luis του Lindberg κι εκατοντάδες άλλα εκθέματα από πρώϊμα αερόστατα μέχρι διαστημικούς σταθμούς. Στο παράρτημα του Μουσείου που βρίσκεται κοντά στο Dulles Airport δυστυχώς δεν πρόλαβα να πάω για να θαυμάσω το Enterprise, το SR-71 & το Concord αλλά επιφυλάσσομαι για την επόμενη φορά.
Τα λόγια δεν μπορούν να περιγράψουν τις εικόνες και ακόμα και να μην αγαπάς το αεροπλάνο δε μπορείς να μείνεις ασυγκίνητος ανάμεσα σε τόσα εκθέματα. Το Museum Shop είναι μια πονεμένη ιστορία (δε χρειάζεται να συνεχίσω, νομίζω ότι καταλάβατε πόσο επηρρέασε τον πρϋπολογισμό του ταξιδιού
). Φαγητό στα McDonalds του μουσείου και συνέχεια στο γειτονικό Museum of American History με εκθέματα από τη γέννηση του Αμερικάνικου έθνους μέχρι σήμερα. Βγαίνοντας, μια καλοκαιρινή μπόρα μας δρόσισε μέχρι το κόκκαλο οπότε επιστρέψαμε στο δωμάτιο για σουλούπωμα και ξεκούραση, καθώς το βράδυ θ' ακολουθούσε η 3ωρη βόλτα "DC after Dark" στην πόλη, με την Gray Line Tours. Oδηγός μας ο "Big Al" ένας συμπαθέστατος και ομιλητικότατος αφροαμερικανός. Η βόλτα ξεκίνησε από το Union Station με μια πρώτη στάση στο MALL, το Λευκό Οίκο και έπειτα κατευθυνθήκαμε προς το Πεντάγωνο, το Air Force Memorial, το Iwo Jima Memorial. Καθώς η νύχτα έπεφτε και τα μνημεία είχαν πλέον φωταγωγηθεί, κάναμε μια μεγάλη στάση που περιλάμβανε περίπατο ξανά στο Vietnam War Memorial, Korean War Memorial, Lincoln Memorial με τ' αεροπλάνα να μας κάνουν παρέα, για να ολοκληρώσουμε την περιήγηση με την επίσκεψη στο πανέμορφο Jefferson Memorial. Η βόλτα είχε φτάσει στο τέλος κι ο Big Al μας άφησε στο ξενοδοχείο συνοδεία απαλής Jazz και ψιλόβροχου.
Όντας χορτάτοι από εικόνες και ήχους έπρεπε να κλείσουμε τη βραδυά χορτάτοι και με κάτι πιο υλικό, οπότε ξεκινήσαμε για το πολύ καλό Μεξικάνικο Oyamel, όπου σταθήκαμε άτυχοι καθώς δεν είχαμε κάνει κράτηση και η αναμονή ξεπερνούσε τα 90 λεπτά. Ψιλοαπογοητευμένοι καθίσαμε στο γειτονικό District Chophouse όπου η διάθεση μας ξαναέφτιαξε με το θηριώδες για βράδυ, γεύμα (2 μισόκιλα stakes ,πουρές και ΜΠΥΡΕΣ, πολλές μπύρες। Ο σύντομος περίπατος μέχρι το ξενοδοχείο βοήθησε να "κάτσει" λίγο το φαγητό και ο ύπνος ήρθε πιο εύκολα από ποτέ....
Παρά τη βραδυνή βροχούλα, η μέρα ξημέρωσε ηλιόλουστη και προδιάθετε για ποδαρόδρομο. Σήμερα σειρά είχε η Pennsylvania Avenue απ' άκρο σε άκρο, δηλαδή από το Λευκό Οίκο ως το Καπιτόλιο και τη Βιβλιοθήκη αυτού. Η σχετικά κοντινή αποσταση του ξενοδοχείου από το Λευκό Οίκο έκανε περιττή τη χρήση του Μετρό κι έτσι περπατώντας χαλαρά φτάσαμε ως τη Lafayette Square όπου δεσπόζει ο έφιππος αδριάντας του στρατηγού Lafayette. Κάναμε μια μικρή στάση για να δώσουμε πρωϊνό στους συμπαθέστατους σκίουρους του πάρκου και τελικά φτάσαμε όσο πιο κοντά γίνονταν στην προεδρική κατοικία.
Ο πρόεδρος δεν είχε ειδοποιηθεί για την άφιξή μας, οπότε δεν ήταν δυνατόν να μας συναντήσει καθώς ήτο αξούριστος και η Michele ήταν με τα μπιγκουτί ακόμα, οπότε ξεκινήσαμε τον περίπατο για το Καπιτόλιο. Στο δρόμο κάναμε ένα πέρασμα από το National Arcives των ΗΠΑ όπου φυλάσσεται η Διακύρηξη της Ανεξαρτησίας. Οι ουρές ήταν τεράστιες, η φωτογράφηση απαγορεύονταν, ο χρόνος που διαθέσαμε συνολικά για τα 3 έγγραφα ήταν μόλις 10 λεπτά αλλά τουλάχιστον απολαύσαμε 1 ώρα δροσιάς, μακρυά από τον δυνατό πρωϊνό ήλιο. Το Καπιτόλιο έλαμπε κάτω από το δυνατό ήλιο και ο Στρατηγός Grant μας κοιτούσε βλοσυρός πάνω από το άλογό του, που ήρθαμε πρωϊνιάτικα, από του διαόλου το κέρατο να του χαλάσουμε την ησυχία του.
Αφού περάσαμε ένα εξονυχιστικό έλεγχο, μπήκαμε σ' ενα group για την 60λεπτη ξενάγηση στο κτίριο. Ο θόλος με κεντρικό θέμα την "Αποθέωση του Ουάσιγκτον" είναι πράγματι εκπληκτικός. Αφού φάγαμε στο εστιατόριο του Καπιτολίου (τιμές φαρμακείο !!!) περάσαμε από την υπόγεια διάβαση στη γειτονική Βιβλιοθήκη του Κογκρέσου γλιτώνοντας έτσι τον επίσης χρονοβόρο έλεγχο. Απ' τη γειτονική στάση του Μετρό βρεθήκαμε στο Εθνικό Κοιμητήριο του Arlington όπου οι σειρές των τάφων προκαλούν ασυναίσθητα ένα δέος ειδικά όταν περιλαμβάνουν τέτοιες περιπτώσεις. Στο μνημείο του Αγνωστου στρατιώτη παρακολουθήσαμε μια όντως εντυπωσιακή αλλαγή φρουράς και η βόλτα έκλεισε με την επίσκεψη στον τάφο του JFK όπου καίει η άσβεστη φλόγα. Η βραδιά έκλεισε με φαγητό, στην κοντινή στο ξενοδοχείο,Chinatown.
H τελευταία μέρα ήταν παραδοσιακά αφιερωμένη στο spotting. Όπως έγραψα και πιο πάνω, το Dulles ήταν μακρυά, οπότε συμβιβάστηκα με το National (DCA) το οποίο απείχε λίγες στάσεις του Metro από το ξενοδοχείο. Το μεγαλύτερο αεροπλάνο που κατεβαίνει είναι το 757, οπότε για 10 περιπου ώρες "έλιωσα" κυριολεκτικά στα regional, φωτογραφίζοντας τόσο μέσα από το terminal όσο κι από το "επίσημο" σημείο, το Gravelly Park. Εχοντας χάσει την αίσθηση του χρόνου και της πείνας, επανήλθα στην πραγματικότητα από το τηλεφώνημα της Λένας, που ανησύχησε τόσες ώρες που δεν έδωσα σημεία ζωής. Τα μάζεψα λοιπόν και γύρισα στο ξενοδοχείο για να ετοιμαστώ για τη βραδυνή έξοδο. Μιας και ήταν το τελευταίο βράδυ, έπρεπε να το τιμήσουμε με κάτι καλό. Επιλέχθηκε , λοιπόν, το Jaleo Tapas Bar, ένα Gourmet Tapas Restaurant. Όπως συμβαίνει σε τέοια μαγαζιά, οι μερίδες ήταν μικρές, ακριβές αλλά ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ νόστιμες, καθόλου δε λυπήθηκα τα $$$$$$$$$ που ακούμπησα. Με βαριά βήματα φτάσαμε στο δωμάτιο για να μαζέψουμε τα πράγματα και να ονειρευτούμε όλα όσα ζήσαμε τις προηγούμενες ημέρες.
19.6.2011 DL2555 DCA-JFK,CRJ 900 N932XJ Seat 14A
19.6.2011 LX 23 JFK-GVA , A330-343E HB-JHG "GLARUS", Seat 4A
20.6.2011 LX1822 GVA-ATH, A320-214 HB-JLP "ALLSHWIL", Seat 1F
20.6.2011 A3 126 ATH-SKG A320-232 SX-DVV "ΚΛΕΙΣΘΕΝΗΣ" Seat 11A
Η μέρα ξημέρωσε μουντή και μελαγχολική για να συμβαδίσει με τη διάθεσή μας, καθώς το ταξίδι έφτανε στο τέλος του. Μια τελευταία βόλτα με το μετρό, μας έφτασε στο DCA, όπου αφού δώσαμε τα μπαγκάζια, η μεν Λένα το έριξε στους καφέδες κι εγώ στο spotting, μεχρι που η ώρα της επιβίβασης έφτασε οπότε βιώσαμε για πρώτη φορά το full body scanner. Ευκαιρία, λοπόν να δούνε οι Αμερικανοί τα @@ μου !
Αναχώρηση από τον 01, δεξιά στροφή πάνω από το Πεντάγωνο και 43 λεπτά αργότερα φρενάραμε στον 04R του JFK. Μαζέψαμε τις βαλίτσες, ακολούθησε περίπου 1 ώρα spotting από τα βρώμικα τζάμια του Τerminal 3 και τελικά πήραμε το Air Train για το Τ4 απ' όπου έφευγε η πτήση μας. Η ώρα πέρασε πολύ ευχάριστα στο lounge με φαγητό, ποτό, ντουζάκι και φυσικά χάζεμα στην πίστα. Επιβίβαση, βόλεμα στην 4Α και παρακολούθηση της όμορφης γειτόνισσας. Push Back στις 19:32, taxiing 28 λεπτών ως τον 22R απ' όπου αφήσαμε τη Νεα Υόρκη μέσα σ' ένα υπέροχο ηλιοβασίλεμα. Περίπου μισή ώρα αργότερα ξεκίνησε το service, μ' ενα Single Malt να μου φτιάχνει τη διάθεση μέχρις ότου φτάσει το δείπνο(Sauteed fillet of beef, Marsala sauce, Gncchi Piemontaise and grilled vegetables. Cheese selection. Pannacotta with orange and ginger compote). Ta 3 ποτήρια Clarendelle, τα 2 Port και η συσσωρευμένη κούραση των προηγούμενων ημερών, με έστειλαν στην Χωρα των Ονείρων αμέσως μετά το φαγητό (για τη σύζυγο δεν είμαι βέβαιος, μιας και καθόταν 2 θέσεις πιο πίσω). Ξύπνησα από ένα απαλό χτύπημα στην πλάτη, μιας και το πρωϊνό που είχα παραγγείλει ήταν έτοιμο (προτίμησα να το φάω από το να το φωτογραφήσω).
422 λεπτά πτήσης έφταναν στο τέλος τους καθώς ακουμπούσαμε στον 23. Χωρίς πολλά πολλά πήγαμε στο lounge για καφέ, μπάνιο και internet μεχρις ότου έφτασε η ώρα να μπούμε στο 320 που θα μας γυρνούσε στην πατρίδα. Απογείωση από τον 23, φαγητό (μηχανικά έφαγα τα κεφτεδάκια με τη σάλτσα) και τελικά μετά από 170 λεπτά στον αέρα, φρενάρισμα στην άσφαλτο του 03L του El. Ben. ένα υπέροχο πραγματικά ταξίδι, τελείωσε με τον ίδιο όμορφο τρόπο, με τον οποίο είχε ξεκινήσει.
Υ.Γ Aυτήν τη χρωστούσα από την πτήση GVA-JFK
Το pre-landing snack (κοτοκεφτέδες με κους-κους και κάρυ)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου